Het Freiburger Barockorchester sluit zijn reeks Mozart-concertos af met deze derde cd, die Mozarts laatste twee werken in het genre belicht. Na een cd die Mozarts Parijse periode in 1778 bekeek en een cd met Salzburgse en Weense concerti voor hobo, hoorn en fagot, stelt dit plaatje het bekende klarinetconcerto en het 27ste pianoconcert voor. Beide werken schreef Mozart in het jaar van zijn dood, 1791. Zijn laatste pianoconcert is verrassend genoeg eerder ingetogen – een contrast met de uitbundigheid en virtuositeit van de bekende concertos uit de periode 1784-1786. Het klarinetconcerto behoeft eigenlijk weinig verdere uitleg, behalve dat Mozart het werk eigenlijk schreef voor een bassetklarinet, een instrument dat de klarinettist Anton Stadler, voor wie het werk gecomponeerd werd, had laten maken en dat iets lager gestemd was dan de moderne klarinet. Het is dan ook op een replica van precies dit soort instrument dat klarinettist Lorenzo Coppola hier speelt.
De kwaliteiten van het Freiburger Barockorchester zijn evident vanaf de eerste noten van de plaat. Een ensemble van twee hobo's, fagotten, hoorns en dwarsfluit klinkt slank en verzorgd in het pianoconcerto. Een fijne ritmiek geeft de hoekdelen een niet opvallende maar daarom zeker niet afwezige 'drive' mee.
Andreas Staier heeft zijn sporen in de authentieke uitvoeringspraktijk al uitvoerig verdiend, en deze opname valt dan ook in geen enkel opzicht tegen. Zijn intieme lezing van het langzame deel treft precies het bescheiden karakter van deze muziek. Zijn pianoforte, een Christoph Kern, naar een instrument van Anton Walter, klinkt vlot en zelfs vrij warm, zonder dat de mechaniek van het instrument al te storend hoorbaar wordt, zoals dat op sommige andere opnames wel het geval is.
De lezing van het klarinetconcerto toont hoe goed Mozart de balans tussen solist en orkest afstemde op de bescheiden klank van de bassetklarinet. De solist domineert het orkest nergens en speelt met een aangenaam zachte klank. Copollas interpretatie blinkt uit in de vele kleine details die hij in de partituur aanbrengt en dan hoeft het werk op zich ook geen grote verrassingen en nieuwigheden te tonen. Verzorgde fraseringen en een strenge aandacht voor dynamiek tonen een kwaliteit die weinig orkesten of solisten zullen evenaren. Een hele fijne rubato doet het trage deel van dit werk alle eer aan, net zoals de – soms werkelijk erg vrije – variaties die Lorenzo Coppola aanbrengt op herhaalde passages in zijn klarinetpartij. Een prachtige afsluiter van deze Mozart reeks dus, die, gespreid over drie cd's bekende en minder bekende concerti in de kijker zet maar een steeds een erg hoog niveau van uitvoering en muzikaliteit aanhangt.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
