Volgend jaar wordt de 250-jarige geboortedag van Mozart gevierd en we zullen ons dus mogen verwachten aan een stortvloed van cd's met werken van deze componist. Het niet zo bekende Prague Philharmonia bijt de spits af met een opname van twee van Mozarts mooiste, en rijpste symfonieën, namelijk de 'Haffner' symfonie, nr.35 en nummer 36, de 'Linzer' symfonie. Het orkest doet dat weliswaar op moderne instrumenten, maar de geest van de historische uitvoeringspraktijk is nooit veraf.
Mozart componeerde deze twee symfonieën op erg korte tijd, de ene in de lente en de andere in de zomer van 1783, in een zeldzame periode dat alles hem voor de wind ging: Mozart was net getrouwd met Constanze Weber en had zich in Wenen gevestigd, waar zijn nieuwe opera 'Die Entführung aus dem Serail" op ieders lippen lag. Hoewel beide symfonieën eigenlijk gelegenheidswerken zijn (de 'Linzer' werd op vier dagen tijd bij elkaar geschreven, toen Mozart in de stad Linz een concert gaf en geen symfonie bij de hand had om het concert mee te openen) toont Mozart zich hier als volwaardig symfonicus, die werken schrijft die vlot boven het niveau van divertimenterende muziek uitstijgen en gerust de vergelijking met Haydn aankunnen.
De 35ste symfonie is een bewerking van een serenade die Mozart het jaar daarvoor voor blazers schreef, en in dit levenslustig werk vervullen de blazers dan ook een prominente rol. In weinig werken is Mozart zo direct en energiek in zijn taalgebruik als in het eerste deel van deze symfonie. Bij deze opname valt echter vooral het tweede deel van de symfonie op, niet in de laatste plaats door zijn elegante frasering bij de strijkers, waardoor zelfs een eenvoudig volkswijsje meteen extra glans krijgt. Op een wat al te statisch uitgevoerd menuet volgt een razendsnelle finale ("wie schnell möglich", zou Mozart erboven geschreven hebben) met een duidelijke knipoog naar de namaak 'Turkse' muziek van 'Die Entführung'. En wat deert het dat het orkest net ietsje trager uitkomt dan het begonnen was, als het met zoveel overtuiging speelt als in deze 'Haffner' symfonie.
De 'Linzer' symfonie, met zijn prominente trompetten en pauken, is feestelijk qua karakter en bevat een weelde aan verschillende muzikale gedachten. In het tweede deel gebruikt Mozart deze pauken en trompetten heel vernieuwend door met zachte signaalmotiefjes aan de melodie in de strijkers een plechtig karakter te geven. Toch mist dit werk op de opname wat van de charme die zijn voorganger kreeg: de fijne frasering, die deze muziek zo mooi in een nieuw licht kon zetten, ontbreekt in deze 'Linzer' vaak. Ook het orkest maakt wat te weinig kleur, zodat sommige passages soms afgevlakt klinken, en te snel aan het oor van de luisteraar voorbijtrekken. Het laatste deel, dat soms verrassend melancholisch zou moeten klinken, is hier bijvoorbeeld wat te ordinair gespeeld.
Toch blijft dit een charmante cd, met twee erg mooie en weinig gespeelde symfonieën van Mozart. En dat de uitvoering soms wat beter kon, maar al bij al toch zeker de moeite waard is, doet natuurlijk niet af aan de grote kwaliteit van de gespeelde werken.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
