Op de reeks 'Mozart Forever' die Deutsche Grammophon uitgeeft, kan een cd met serenades natuurlijk niet ontbreken. Twee van zijn bekendste, waaronder de lange 'Gran Partita' serenade, staan op deze plaat, in een uitvoering van het Orpheus kamerorkest.
Serenades waren in Mozarts tijd ontspanningsmuziek, werken voor een klein ensemble, die uit meerdere contrasterende delen bestonden en die feestelijke gelegenheden moesten opluisteren. Mozart schreef er verscheidene, (en daarbij nog eens een aantal 'divertimenti', die dezelfde functie hadden maar kleinschaliger waren), voor verschillende bezettingen. 'Eine Kleine Nachtmusik is bijvoorbeeld voor strijkers gecomponeerd. Maar omdat veel van dit soort muziek buiten uitgevoerd werd, waren blazers een natuurlijke keuze. Met het oprichten van een 'Harmonie', een ensemble van acht blazers, zette Keizer Joseph II een trend die spoedig door veel Weense edellieden gevolgd werd. Dit ensemble bestond uit telkens twee hobo's, klarinetten, hoorns en fagotten. De Serenade in Es werd voor die bezetting geschreven, maar met zijn 'Gran Partita', trekt Mozart alle registers open, en schrijft voor niet minder dan dertien blazers: hij voegde twee extra hoorns, contrabas en twee bassethoorns, een soort altklarinet die in Mozarts tijd erg populair was, toe.
Het Orpheus Kamerorkest laat een degelijke, maar niet erg verrassende uitvoering van deze twee Serenades horen. Terwijl de laatste delen van de twee werken de nodige energie bezitten, wordt het tempo verder een beetje aan de trage kant genomen. De twee menuetten die elke Serenade bezit, komen erg statisch over, en de trios, de middendelen, lijken zo helemaal tot rust te komen. De trage delen, waaronder het mooie derde deel van 'Gran Partita', worden traag en gevoelig gebracht, maar de muzikanten laten de draad dan weer wat schieten in de snellere delen die erop volgen, zodat zelfs de serene momenten wat teveel zomaar voorbij trekken. Een 'piano' nuance is over het algemeen ook wat teveel gewoon 'zachter spelen', zonder dat iets extras, iets interessants toegevoegd wordt.
Ook qua individuele prestaties biedt deze cd weinig verrassingen. Elke muzikant is meer dan capabel genoeg om zijn partij vlot en zoals het hoort te kunnen spelen, maar op een charmerend trekje in de hobo's na, blijft het daar veelal bij. Ook met frasering en articulatie had er meer gedaan kunnen worden. Bovendien komt de articulatie tussen de verschillende instrumenten niet altijd met elkaar overeen, en dat valt het meest op op plaatsen in het eerste deel van de Serenade in Es. Anderzijds schiet de cd ook weer nergens tekort, integendeel: het basisniveau van de uitvoering is meer dan degelijk. Alleen jammer dat het daar nergens echt boven uitstijgt.
Dit is een heel klassieke uitvoering van deze twee serenades. Uitblinken doet het niet echt, maar de cd bezit natuurlijk wel een oerdegelijk 'Deutsche Grammophon' niveau. Voor wie zijn reeks wil vervolledigen...
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
