Deze opname van Mozarts requiem dateert al uit 1986 en werd voor het eerst uitgegeven in 1994 - een heruitgave dus van een van Mozarts meest gekende composities. Over het algemeen komt deze lezing van het Mozart requiem wat monumentaal en slepend over: tempi liggen over de hele lijn aan de trage kant maar wat teleurstellend is dat dit ook veel energie uit de muziek wegzuigt. Alleen al aan het 'Introitus' merkt de luisteraar hoe bas- en melodielijnen wat ter plaatse blijven trappelen. In het 'Dies Irae' bijvoorbeeld neemt het rustige tempo veel vuur weg uit wat doorgaans een van de meest spectaculaire delen van dit requiem is. Dat wil niet zeggen dat het werk niet boeiend kan zijn: het 'Lacrimosa' wordt prachtig uitgevoerd, veel fijner en spitser in het koor dan men gewoon is te horen en het statige 'Rex Tremendae' (met overgepunteerde, Franse ritmes) krijgt veel allure en ernst mee in een uitvoering die niet voluit voor overweldigend drama en luide orkesteffecten gaat. Opmerkelijk, maar ongetwijfeld historisch verantwoord zijn de afwijkende fraseringen van de trombonesolo in het tuba mirum. Klein minpuntje zijn de wat schelle trompetten in het 'Sanctus'. In het 'Recordare' staan de vier zangers op de voorgrond en houden de strijkers, die een tegenmelodie boven de trage contrapuntische inzetten van de solisten spelen, zich heel bescheiden op de achtergrond. Jammer alleen van enkele 'forte' inzetten bij de solisten, die veel aan klaarheid hadden kunnen winnen maar nu plomp klinken, vooral bij tenor Neil Mackie en bas Matthias Hölle. Maar in ensembles of het merendeel van de solopassages komen de zangers erg goed en evenwichtig over, misschien met uitzondering van sopraan Ingrid Schmithüsen die op hogere zanglijnen wel eens wat schel wil overkomen. Kuijken voert dit requiem uit met het Nederlands Kamerkoor, hoorbaar een kleinere koorbezetting dan die waarmee bijvoorbeeld Christian Thielemann (Deutsche Grammophon 00289 477 5797) of Colin Davis (LSO Live LSO0627) recent werkten. Dit zorgt ervoor dat de koorzangers veel meer reliëf kunnen aanbrengen, ook in stille passages en dat fraseringen en uitspraak heel helderder overkomen. De fuga in het 'Hostias' bijvoorbeeld is zo een moment waarop de trombones het koor mooi aanvullen en het contrapunt mee gedreven karakter meegeven. Nadeel op deze opname is dat niet elke sectie altijd even egaal klinkt en af en toe willen de tenoren dan ook wel eens uit balans schieten.
Voor een heruitgave is dit dus zeker geen slechte uitvoering, zeker niet omdat het een live-opname is maar het vaak slepende tempo en enkele onzuiverheden bij de solisten maken van dit veelvuldig opgenomen werk toch geen echte topper...
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
