Voor zijn eerste Mozart-cd pakte dirigent Christian Thieleman het groots aan: het is een live-uitvoering met de Münchner Philharmoniker, waar hij chef-dirigent van is, van Mozarts onvoltooide requiem geworden. Het getuigt van vertrouwen, want Mozarts laatste compositie (waarvan eigenlijk alleen de eerste twee delen volledig door Mozart afgewerkt zijn – Mozarts leerling Franz Xaver Süssmayer maakte het werk af ) is al ettelijke keren op cd gezet.
Thieleman kiest voor een traditionele aanpak, met groot orkest en koor en wat trage tempi in sommige delen - het 'Hostias' of het 'Rex tremendae' bijvoorbeeld. Zo klinkt de fuga van het 'Kyrie' verrassend lyrisch en afgerond. Het is inderdaad zo dat de nodige monumentaliteit niet ontbreekt en Thieleman eerder hierop speelt dan op ritmische kracht. De trombones, bijvoorbeeld, klinken steeds met een afgeronde, zachte klank. Maar dankzij de knappe prestatie van het orkest ontbreekt het nergens aan energie en behoudt de muziek een stevige puls, bij momenten slepend als in het 'Agnus Dei', op andere ogenblikken snel en vurig. En ondanks de grote bezetting komen ook intieme passages zoals het begin van het Requiem heel introvert over en behoudt het werk zijn transparantie. Het koor van de Beierse Radio presteert erg sterk, met een klank die, zelfs in grootse of hoge passages, altijd verzorgd en egaal blijft. Het zingt met gepaste dramatiek, overdonderend in het 'Sanctus', maar intiem en menselijk in het slot van het 'Rex tremendae', op de smekende woorden 'salve me'.
Bij de solisten zingt bas Georg Zeppenfeld een overtuigend en plechtig 'Tuba mirum', met een vertrouwd, traag tempo (tegenover de opvallend snelle tempi waar 'authentieke' opnames hier doorgaans voor kiezen). Hij komt erg comfortabel over en dat toont zich in de vlotte manier waarop hij bijvoorbeeld zijn eerste frase zingt, met een knappe adembeheersing die geen gaten laat in de lange melodielijn. Bij tenor Steve Davislin ontbreekt dit gevoel van vlotheid soms wel wat, mede door de manier waarop hij af en toe hoge noten een nogal harde aanzet durft te geven. Alleen sopraan Sybilla Rubens, toch geen onbekende in de muziekwereld, valt wat uit de toon met een wat kleurloze stem, met een stereotype en weinig gevarieerde vibrato erop. Dit weerhoudt haar soms echt te charmeren (maar niet altijd, naarmate het werk verder gaat klinkt zij veel muzikaler, zoals in het 'Benedictus') maar mengt ook slecht in de ensembles, waar zij als hoogste stem soms werkelijk apart van de andere zangers staat.
Dit is zeker geen slechte opname van Mozarts requiem. Thieleman kiest voor een ietwat monumentale uitvoering, maar een die goed geproportioneerd is en heel bevredigend klinkt. Van dit bekende werk bestaan echter maar al te veel cd's, en een opname met wat sterkere zangers had deze plaat een meer zekere plaats kunnen geven.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
