Dat er in 2006 een stapel nieuwe Mozartcd's verschijnt, is uiteraard geen verrassing. Ook de Pools-Hongaarse pianist Piotr Anderszewski wil dit jubileumjaar niet aan zich laten voorbijgaan. Hij presenteert zich op deze gloednieuwe CD van Virgin met twee concerti; nummer 17 in G majeur en nummer 20 in d mineur. Anderszewski wordt in deze werken, die dateren uit Mozarts late Weense jaren, begeleid door het Scottish Chamber Orchestra, dat hij dirigeert van achter de piano.
Van de meer dan twintig pianoconcerti die Mozart schreef, staan er maar twee in mineur. Daarvan is het hier opgenomen concerto in d mineur ongetwijfeld het donkerste en meest dramatische. De openingsmaten van het orkest met de syncopes en de onweerstaanbare drive van de bassen zetten daarvoor perfect de toon. Met passionele motieven geeft de piano aanvankelijk weinig toe aan de toon van het werk; enkel in het rustige middendeel is er plaats voor wat rust. Met een lyrische en wiegende pianomelodie boven een eenvoudige akkoordenbegeleiding van het orkest, lijkt de toon gezet voor een zorgeloze romance, die algauw onderbroken wordt door een virtuoze mineurpassage. Het slotdeel sluit terug aan bij de sfeer van het eerste deel: een stuwend en ritmisch verrassend pianomotief dat uit gebroken akkoorden bestaat, staat centraal in dit Allegro assai, dat uiteindelijk toch zal eindigen in majeur. Anderszewski komt het best tot zijn recht in de dramatische lyriek van het eerste deel, waar hij de lange zinnen stijlvol fraseert. In de virtuoze passages dwingt hij bewondering af met zijn technisch kunnen, maar vervalt hij af en toe in mechanisch pianospel, wat de richting en de kracht van de muziek niet ten goede komt. Mooi is daarentegen wel de inventiviteit waarmee hij zijn eigen cadens opbouwt in dit slotdeel, en de kamermuzikale dialoog die hij voert met de blazers van het Scottish Chamber Orchestra. De blazers spelen ook een interessante rol in concerto 17, dat Mozart schreef voor een van zijn leerlingen. Ondanks de majeurtoonaard is er voortdurend een zweem van melancholie aanwezig, zeker in het uitgesponnen Andante. Daarin slaagt Anderszewski er opnieuw in om lange, verfijnde zinnen op te bouwen, waarin hij steeds de spanning van de muziek respecteert. In de snelle buitendelen van het concerto vervalt hij echter af en toe opnieuw in een manier van spelen die Mozarts galante en zingende thema's een kortademig karakter geven, wat de muziek haar stroming doet verliezen.
Met deze beide concerti levert Anderszewski een levendige bijdrage aan het Mozartjaar. Zijn interpretatie is vooral mooi door de sfeer van kamermuziek die de uitvoeringen oproepen, wat zeker en vast ook te danken is aan de prima vertolking van het Scottish Chamer Orchestra. Mede dankzij hen is dit een cd die zijn kwaliteiten heeft, maar die zijn voordeel had kunnen halen uit een wat minder kleinschalige visie op de snelle delen.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
