De idee dat oudere pianisten zich aangetrokken voelen tot de eenvoud en naiviteit van Mozarts muziek lijkt weer bevestigd te worden door de recente reeks opnames die Alfred Brendel maakte van pianosonates en concerti. Net als zijn voorgangers Vladimir Horovitz en Sviatoslav Richter op het einde van hun carriere, lijkt ook hij niet aan de verleiding te kunnen weerstaan om deze muziek terug uit te voeren. Bij Brendel is het misschien minder opmerkelijk omdat hij zich gedurende zijn lange loopbaan vooral heeft gewijd aan de werken voortgebracht door de zogenaamde Weense School – Haydn, Mozart en Beethoven. Zijn drang valt vooral af te leiden uit het feit dat hij al ongeveer alles gespeeld en opgenomen heeft van Mozart. Een complete set van hem met alle pianoconcerti van Mozart is nog niet zo lang geleden verschenen in 1991 in de reeks 'Complete Mozart Edition'. Het is vooral door zijn intellectualistische benadering en zijn grote gevoel voor de sterke architectuur van muziek van de Weense School (vooral Beethoven) dat zijn opnames ervan gelden als referentie op dit gebied.
Op deze CD speelt hij het 9e, genaamd "Jeunehomme", en het 25e pianoconcerto. Omdat ze zijn gecomponeerd in een verschillende periode van Mozarts korte leven, zijn ze erg verschillend van temperament en bezetting. Het "Jeunehomme"-concerto is heel eenvoudig en charmant van toon. Hoewel hij speelt met een delicate aanslag en verzorgde articulatie komt het spel van Brendel toch niet erg overtuigend over. Er is te weinig "spielerei" en dynamiek om het geheel echt boeiend te maken. Het eerste deel komt vooral bij de piano wat schuchter over. Het 'Scottish Chamber Orchestra' onder leiding van Sir Charles Mackerras speelt pittiger en met meer drive dan Brendel. Zijn manier van spelen sluit meer aan bij de sfeer van het prachtige, poetische tweede deel. Met mijmerende lyriek vertolken orkest en pianist deze expressieve muziek. Om zalig bij weg te dromen. Ook in het rondo van het derde deel contrasteert de wat gezapige manier van spelen van Brendel met de energie waarmee het orkest speelt. Het mag allemaal wat snediger en spannender, ondanks Brendels structureel inzicht en de mooie toonkwaliteit op de piano.
Ook het meer majestueuze 25e concerto lijdt aan dezelfde gebreken. Brendel brengt weinig karakterverschil aan in de verschillende thema's die worden voorgesteld. Men spreekt niet voor niets over 'mannelijke' en 'vrouwelijke' thema's, maar het komt allemaal wat voorzichtig en vlak over. Vooral in het derde deel, als er bepaalde motiefjes van het orkest worden overgenomen door de piano, valt het verschil in benadering op. De toon van de piano blijft wel heel helder en transparant, maar het spel mist de energie en dynamiek die het 'Scottish Chamber Orchestra' aan de dag legt.
Voor wie houdt van een fragiele en delicate aanpak zal deze CD een mooie aanvulling zijn, maar de liefhebbers van een pittigere en meer dynamische Mozart blijven toch een beetje op hun honger zitten.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
