Ter ere van Mozarts tweehonderdvijftigste verjaardag wijdde het Freiburger Barockorchester een cd aan één enkele periode uit Mozarts leven. In 1778 bracht Mozart namelijk zijn zomer in Parijs door in de hoop daar een vaste betrekking te krijgen. De stukken die hij in die periode componeerde vormen dan ook een synthese tussen de galante Franse stijl en Mozarts eigen idioom. Op deze cd staan naast de 31ste (Parijse) symfonie ook twee concerto's voor meerdere instrumenten: dat voor fluit en harp en de concertante symfonie voor vier blazers..
In 1778 vertrok de tweeëntwintigjarige Mozart voor de laatste keer in zijn leven op een grote concertreis. De tocht bracht hen eerst naar Mannheim en vervolgens naar Parijs, waar Mozart op vast werk hoopte. Maar hoe de componist ook zijn best deed, het Parijse publiek, en vooral zijn Franse collega's, zagen hem meer als een ongewenste concurrent en gunden hem erg weinig. Het concerto voor Fluit en Harp, bijvoorbeeld, werd nooit betaald, terwijl Mozart zijn concertante symfonie zelfs nooit op de planken kreeg. En hoewel de 'Parijse' symfonie erg veel succes oogstte, verplichte Mozarts mecenas hem toch om het middendeel te herschrijven, omdat die het te lang en te ingewikkeld vond. Deze cd bevat zowel de originele als de herschreven versie. De concertante symfonie, voor fluit, hobo, hoorn en fagot, werd gecomponeerd voor een aantal muzikanten die Mozart in Mannheim had leren kennen en die hem naar Parijs vergezelden. De originele partituur van dit werk is nooit teruggevonden, zodat er verschillende versies van bestaan, waaronder zelfs eentje met een klarinet- in plaats van een fluitpartij.
Het wordt vanaf de eerste noten duidelijk dat dit een erg verzorgde en verrassende cd is. Met onverwachte crescendo's en nuances weten de muzikanten van het Freiburger Barockorchester de luisteraar de hele tijd geboeid te houden. Zo schrikken de solisten in het concerto voor fluit en harp er niet voor terug om af en toe wat van hun partij af te wijken en kleine versieringen toe te voegen. Dit hele werk wordt trouwens met een fagot gespeeld, die als een soort van basso continuo, vrij de baslijn mee volgt. Zulke kleine extraatjes komen echter nergens als vergezocht over. Ook de vier solisten in de concertante symfonie vormen een hechte groep die – dankzij de historische instrumenten die gebruikt worden – een erg compacte, homogene klank voortbrengt. Zo mengen de verschillende klankkleuren veel beter met elkaar dan we van moderne instrumenten gewoon zijn. Doordat de vier solisten als een man spelen en fraseren, trekt geen enkel instrument de aandacht voor lang naar zich. Anderzijds valt ook geen enkele solist uit de toon.
Ook de 'Parijse' symfonie valt op, vooral door het vuur waarmee het werk gebracht wordt. Waar de twee concerti nog heel gestileerd en relatief gereserveerd worden gebracht, zijn in deze symfonie alle registers opengetrokken. Hoorns, trompetten en pauken spelen ongewoon krachtig en hun smalle, stevige klank geeft deze symfonie een elan dat het in weinig andere opnames meekrijgt. Die vult de even smalle, vibratoloze toon van de strijkers goed aan. De rust die beide trage delen meekrijgen, contrasteert zo enorm met de overrompelende kracht die van de hoekdelen uitgaat.
Dit een cd die het over het algemeen hoge niveau van Harmonia Mundi moeiteloos haalt. Met een selectie van verschillende werken die toch chronologisch erg dicht bij elkaar liggen, wordt voor genoeg variatie gezorgd. Bovendien is de uitvoering – op historische instrumenten – bijzonder mooi en goed afgewerkt. Binnen die weelde aan tweehondervijftig-jaar-Mozart cd's die dit jaar uitgebracht worden is dit zeker een aanrader.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
