Dit cd’tje is in de eerste plaats een hommage aan Antonio Vivaldi (1678-1741) en aan Vivaldi’s hoboconcerti. Vivaldi was een veelzijdige en uiterst productieve componist en dat vertaalde zich in een hele reeks concerti voor zowat elk denkbaar instrument, inclusief de hobo, een van de belangrijkste blaasinstrumenten uit de achttiende eeuw. Maar daarnaast brengt deze opname ook eerbetoon aan een van de weinige van Vivaldi’s muzikanten die bij naam gekend zijn: een weesmeisje dat nogal passend bekend stond als Pelegrina dall’Oboe en in het weeshuis waar Vivaldi muzieklessen gaf de solorol moet hebben gespeeld in de hoboconcerti van de componist.
De geschiedenis van dit weeshuis, het ‘Pio Ospedale della Pieta’ en haar traditie van muziekuitvoeringen wordt uit de doeken gedaan in het bijhorende cd-boekje en is op zich al een fascinerende geschiedenis. Deze opname illustreert die geschiedenis met zes concerti voor hobo, strijkers en continuo, die – op moderne instrumenten, niet op barokinstrumenten – uitgevoerd worden door hoboïste Pauline Oostenrijk en de barokacademie van het Nederlands Symfonieorkest onder leiding van oude-muziek specialist Jan Willem de Vriend.
Dat op moderne instrumenten gespeeld wordt, hoeft geen afbreuk te doen aan de kwaliteit van de opname want die blijft van veel muzikaliteit en stijlbesef getuigen. De moderne hobo waarop Pauline Oostenrijk speelt klinkt net iets soepeler en slanker dat haar barokke equivalent. Snelle loopjes en trillers gaan als het ware vanzelf en de hoogste noten van het instrument klinken vloeiend en helder.
Wie zweert bij barokinstrumenten is misschien teleur gesteld bij een moderne uitvoering maar Oostenrijk en Jan Willem de Vriend, de artistiek leider van het Nederlands Symfonieorkest en ook van het Combattimento Consort Amsterdam bewijzen wat bereikt kan worden op moderne instrumenten met de juiste, barokke ingesteldheid. De strijkers die deze concerti begeleiden, laten dan ook horen dat ze zich helemaal niet vreemd voelen in dergelijk repertoire. De kwaliteit van het orkest toont zich in de eerste plaats in de vinnige fraseringen van de strijkers, waar hoorbaar veel werk in is gestoken. De ontspannen, bevallige manier waarop de verschillende delen afgerond worden, zonder veel bombast is een ander aantrekkelijk punt van deze opname.
Er zitten mooie passages genoeg in deze concerti: Stravinski’s neerbuigende commentaar dat wie één werk van Vivaldi kende, ze allemaal gehoord had, mag gerust vergeten worden. De finales zijn sprankelende voorbeeldjes van virtuositeit, soms louter op de hobo gericht maar op andere momenten – zoals in de finale van het concerto in a, RV 463 – voorzien van een opvallend uitgewerkte begeleiding in de strijkers. Ook heel leuk is hoe de chitarrone in de baspartij er niet voor terugdeinst om zijn baslijn ‘alla chitarra’ te spelen, met snelle, gebroken akkoorden zoals een gitaar deze muziek zou begeleiden. Dat houdt een element van Spaanse vurigheid in Vivaldi’s concerti, een bruisen van energie die het duidelijkst naar voren komt in het concerto in F, RV 455 waarmee de cd afsluit. Een ander knap voorbeeld van zo een vurige finale bevindt zich in het concerto in a, RV 461, een finale die al de dramatische eigenschappen van de mineurtoonaard van het werk naar boven haalt.
Met gevoel voor beweging en drama en heel wat stijlbesef hebben Pauline Oostenrijk en de muzikanten die haar begeleiden een prachtig meeslepende Vivaldi-plaat gemaakt. Die biedt ruimte aan een indrukwekkend technisch kunnen, lyriek en een gezonde dosis stijlbesef. Niet voor de eerste keer bewijst Jan Willem de Vriend wat een barokspecialist voor moois kan bereiken met muzikanten uit een vast, op moderne instrumenten-spelend symfonisch orkest.
