Net zoals de cover is de thematiek van deze CD vrij somber. Brahms' Alt-Rhapsodie is autobiografisch en uit het liefdesverdriet in zijn relatie met Clara Schumann. In dezelfde lijn zijn de Wesendoncklieder van Wagner één en al bezinning en de titel van Mahlers Der Abschied ( Het Afscheid) zegt meer dan genoeg.
De Alt-Rhapsodie zet in met tremolo's in de strijkers. De zangpartij is niet echt zangerig maar eerder vertellend met veel dalende intervallen die de dramatiek benadrukken. In het tweede gedeelte wordt het lyrischer. De stijl van Richard Strauss is niet veraf. In het laatste gedeelte, het Adagio, wordt het mannenkoor geïntroduceerd. Het orkest wordt achtergrond en het koor zorgt voor een rustig en vredig gevoel. Brahms bewijst eens te meer dat hij voor koor kan schrijven, dit werk doet soms denken aan de rustige passages uit zijn Ein Deutsches Requiem.
Wagners Wesendoncklieder zijn oorspronkelijk voor zang en piano geschreven. Hans Werner Henze maakte er een orkestrale versie van die zeker de moeite is. Het geheel klinkt vrij intiem, voornamelijk omdat de bezetting niet groter is dan die van een kamerorkest. Hierdoor komt de zangpartij beter uit. Hoewel deze liederen van Wagner zijn, doet de orkestratie echter meer denken aan een kruising tussen Mahler en Richard Strauss. De bezinning die in de tekst schuilt, weet Blythe heel goed weer te geven. Ze gaat soms heftig te keer, maar dat maakt het contrast met de rustige passages des te mooier. En hoewel Stephanie Blythe in de laagte soms als een tenor klinkt, ze vertolkt deze werken prima. Muzikaal, technisch perfect, mooie uiting van de tekst, hoewel deze soms niet altijd duidelijk uitgesproken wordt. De houtblazers hebben in deze orkestratie een zeer belangrijke rol. Het geheel klinkt hierdoor automatisch al wat zachter van kleur.
Het laatste werk van deze CD is wat teleurstellend. Mahlers Der Abschied is hier opgenomen in de versie van Arnold Schönberg, die onder invloed van zijn tijd de partituur herleidde tot het aanvaardbaar minimum. Hierdoor klinkt het geheel wat naakt en heeft de stem weinig steun. De zangpartij is net bedoeld om met groot orkest uitgevoerd te worden. Blythe probeert dit op te vangen, maar wie de originele versie gewoon is, hoort dat het niet vanzelfsprekend gaat. Het thema, het afscheid aan het leven, wordt hierdoor tot de essentie herleid en komt heel sober over. Orkestraal staat dit werk in contrast met Brahms' Alt-Rhapsodie en Wagners liederen. De instrumentale tussendelen zijn dan weer dikker georkestreerd en wekken soms de indruk op dat een volledig orkest aan het werk is. Maar doordat elke sectie onderbezet is, klinkt het geheel weer minder vol.
De musici zijn schitterende vertolkers voor deze muziek: zeer expressief en muzikaal, een zuivere intonatie en zeer goed op elkaar afgestemd. In zijn geheel is deze CD wel de moeite gezien de kwaliteit van uitvoering en opname.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
