De Londense Wigmore Hall is het Europese mekka van de kamermuziek, met een grote nadruk op het liedgenre. Het indrukwekkende programma bulkt er van de grote namen, die de zaal zo goed als altijd uitverkopen. Om die concerten voor de eeuwigheid vast te leggen heeft de Wigmore Hall recent hun eigen label uit de grond gestampt: Wigmore Hall Live. De tweede release in de reeks is de opname die in maart 2005 werd gemaakt van een recital door de Britse bariton Sir Thomas Allen, met aan de piano Malcolm Martineau.
Het mooi opgebouwde programma focust eerst op het Duitse lied, met Ludwig van Beethoven en Hugo Wolf, en daarna op het Engelse, met George Butterworth, Ralph Vaughan Williams en Frank Bridge. Het hoeft niet te verbazen dat Allen, als Brit, vooral in dat tweede blok overtuigt. In het Duitse repertoire schemert echter af en toe zijn leeftijd door. Zo klinken de hoge uitroepen in Beethovens 'Adelaide' niet altijd even comfortabel of ontbeert het hem af en toe aan vlotheid. Naar gelang de cd vordert raakt hij opgewarmd en verdwijnen die bedenkingen. Zijn sterke punten halen nu de overhand: een perfect legato, een warme en kernachtige bariton, en vooral een overduidelijk tekstbegrip. Dat laatste bewijst hij eens te meer bij het begin van het Engelse deel. Tijdens het blokje Butterworth draagt hij zelf gedichten voor, met perfect verstaanbare dictie en vol zin voor dynamiek. Butterworth's liederen baden in een droefgeestige melancholie, waarbij Allen meer dan eens een door merg en been snijdend pianissimo demonstreert. Die wat volkse melancholie kenmerkt ook Vaughan Williams' cyclus 'The Vagabond'. Deze bundel vertelt het verhaal van een eenzame wandelaar en herinnert qua sfeer af en toe aan Schuberts 'Winterreise'. Allens adembeheersing en legato zijn de ideale verdedigers voor de uitgesponnen melodieën waarmee Vaughan Williams het vergeefse verlangen van de ik-figuur uitdrukt. Dat Vaughan Williams nog net een trapje hoger staat dan Frank Bridge bewijst het bisnummer 'Silent Noon', waarmee de cd na drie liederen van Bridge afsluit. Bridge schept weliswaar mooie sferen in deze drie korte liederen, maar de ontroerende eenvoud van 'Silent Noon' gekoppeld aan de subtiele vertolking van Allen en Martineau zijn net dat wat het verschil maakt tussen mooi en meesterlijk.
Live blijft live, en dat is op deze cd te horen aan de opwarmperiode die Allen nodig heeft. Eens dat voorbij, is dit een prachtige plaat waarop vooral het Britse repertoire de moeite loont.
Bovendien zit met Malcolm Martineau een van 's werelds beste liedbegeleiders achter de piano. Zijn lof kan niet genoeg geprezen zijn!
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
