Victoriaans Engeland is zonder enige twijfel een gouden tijd geweest voor het Engelse lied. Vele van de liederen die in die tijd geschreven werden waren hoofdzakelijk bedoeld voor de mensen die thuis ook wat wilden musiceren. Van dit repertoire brachten de Welshe bariton Bryn Terfel en zijn begeleider Malcolm Martineau in 1995 al een cd uit bij Universal ('The Vagabond'). Met hun recente 'Silent Noon' gaan ze volledig op hetzelfde pad verder.
Britten en Vaughan Williams zijn tussen de 33 tracks de enige namen die enigszins een belletje doen rinkelen. Brittens drie 'Folksong Arrangements' zijn pareltjes van subtiliteit. Ze bespelen elk een ander karakter, waarbij 'Oliver Cronwell' opvalt als razendsnelle tongbreker. Ook de lyriek van 'Salley Gardens' en de ingehouden humor van het strofische 'Foggy Dew' komen perfect tot hun recht bij Terfel en Martineau. Zowel hier als in de beide liederen van Vaughan Williams schept Terfel met zijn typische, kleurrijke stem een heel eigen sfeer. Bij Vaughan Williams weet hij vooral in het schijnbaar eenvoudige 'Silent Noon' te ontroeren.
Behalve deze twee namen valt de ene ontdekking na de andere te doen. Enkele van hen zijn met meerdere liederen vertegenwoordigd, maar het is bij voorbeeld jammer dat van Ivor Gurney enkel 'Sleep' is opgenomen. De expressieve bitterzoete melodie, de wiegende pianobegeleiding en vooral de sterk uitgewerkte dynamische contrasten maken van dit lied een van de hoogtepunten van de cd. Michael Head's 'The Lord's Prayer', een zetting van het 'Onze Vader', sluit qua melodiebouw en sfeer helemaal aan bij 'Sleep'. In diens andere lied, 'Money, O!' kan Terfel dan weer al zijn dynamische schuiven opentrekken. Beide contrasterende liederen geven een prachtig beeld van Head's evenzeer lyrische als humoristische talenten. Vooral in die humor lijkt Terfel zich thuis te voelen, wat evenzeer blijkt uit de nonsensicale limericks die Charles Villiers Stanford onder een pseudoniem op muziek zette. Ze vormen de afsluiter van het programma en zijn in hun stijl de ideale uitsmijters: leuk, kort en krachtig.
Bryn Terfel en Malcolm Martineau tonen zich als de ideale ambassadeurs voor dit al te vergeten genre. Terfels bariton treft steeds de juiste toon en bespeelt moeiteloos het vereiste emotionele palet: van de allerzachtste en meest verfijnde pianissimi tot de grootste uithalen. Daarbij verliest hij nooit de zin voor stijl en opbouw uit het oog. Kortom: 75 minuten pretentieloos genieten!
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
