Het is niet meteen de gewoonte van EMI om veel fimmuziek uit te geven, maar als de dirigent die de muziek dirigeert een contract heeft bij het betreffende label, dan kun je wel eens een uitzondering maken. De soundtrack van 'Perfume, Story of a Murderer', de filmversie van Patrick Süskinds bekende roman uit 1985, werd namelijk opgenomen door de Berliner Philharmoniker en zijn chef-dirigent Simon Rattle. Ander opmerkelijk weetje: regisseur Tom Tywker maakte zelf ook deel uit van het drie-koppige team dat de muziek bij deze film schreef.
De film schetst, net als het boek, een (nogal) realistisch beeld van het achttiende-eeuwse Parijs, maar dat wil niet zeggen dat de muziek noodzakelijk als namaak-barok moet klinken. In tegendeel, op het eerste gezicht lijkt dit filmmuziek van dertien in een dozijn. Wat de soundtrack bij 'Perfume' echter speciaal maakt is de hallucinante, bovennatuurlijke kracht die uitgaat van de muziek, terwijl ze het verhaal van Jean-Baptiste Grenouille vertelt, die jonge maagden vermoord om hun geur te stelen. Harpglissandi, een alomtegenwoordige celesta, flageoletten in de strijkers en de delicate orkestratie in de blazers beschrijven effectief de sensuele geurwereld van 'Perfume'. Het slagwerk laat zich ongemerkt maar nagenoeg constant horen, in de obsessieve, gedreven manier waarop de pauken en trom het hoofdkarakter Grenouilles zieke geest uitbeelden en de muziek de hele tijd een zekere onrust meegeven. De muziek zelf ademt echter een archetypische sprookjesgeest uit, wat naief, onschuldig en magisch, net zoals Patrick Süskinds boek. Nergens wordt dat meer duidelijk dan in de moordscènes, waar de muziek niet het geweld van de moord, maar onschuld en schoonheid toont.
Mooi is ook dat de elektronische effecten in de muziek goed ingebed zitten in de orkestpartij en vaak niet meer doen dan een climax versterken of een effect in het orkest extra in de verf zetten. Zo blijft de soudtrack van 'Perfume, Story of a Murderer' in essentie een symfonische soundtrack. Het Lets Staatskoor zorgt, in die typische filmmuziekmanier, voor quasi-religeuze accenten, door de soudtrack te begeleiden met stil, woordloos gezang dat van erg ver weg lijkt te komen. Wat extra echo-effecten hier en daar maken het resultaat nog mysterieuzer. De sopraansoli zijn perfect geïntegreerd in de orkestpartij en klinken nooit echt solistisch. Sopraan Chen Reiss houdt zich bijvoorbeeld bescheiden op de achtergrond en zingt verzorgd en zuiver maar nooit echt solistisch. En natuurlijk is er het orkest dat met ongelooflijk veel sfeer maakt. De strijkers klinken opmerkelijk warm en zacht, soli (de lange fagotsolo die zowat het leitmotiv van de film is) worden muzikaal uitgevoerd en de balans tussen slagwerk, strijkers, blazers, koor en electronica is perfect geregeld, zodat de belangrijke elementen, of het nu de melancholische melodieën of de rusteloze ritmiek is, altijd boven komen drijven.
De drie componisten die de muziek bij 'Perfume' schreven, hebben hiermee een verrassend knappe soundtack aftgeleverd, die, hoewel hij zeker niet helemaal vernieuwend klinkt, toch voldoende mooie momenten kent om onmiddellijk te charmeren.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
