Opium is verslavend, en hetzelfde geldt voor de nieuwe cd van contratenor Philippe Jaroussky. De Franse liedkunst uit de Romantiek behoort niet meteen tot het repertoire waarin contratenors zich dagelijks wentelen, maar Jarrousky loopt onbevreesd in de voetsporen van David Daniels (die de 'Nuits d'Ete' van Hector Berlioz opnam) en dat is maar goed ook, want deze verzameling liederen van niets minder dan dertien verschillende componisten - waaronder twee Belgen: Guillaume Lekeu en César Franck - is tegelijk charmant, intelligent en interessant.
De keuze van liederen steekt op aangename manier af tegen de doordeweekse lied-cd's door geen volledige lied-cycli, maar eerder een brede waaier aan stijlen, componisten en sferen te brengen. De link tussen het barokke repertoire en de Romantiek legt Jarrousky op intelligente wijze met het eerste lied - 'A Chloris' van Hahn - dat een bewerking is van een stuk van J. S. Bach. De eenvoudige begeleiding, die hoogstens uit twee stemmen bestaat, is de perfecte achtergrond voor de zachte stemklank van Jarrousky, en pianist Jérôme Ducros schittert in dit lied - net als op de hele cd - vooral door de discrete, smaakvolle en doorvoelde achtergrond die hij aan de zangstem geeft. Daarna wordt de luisteraar lied na lied mee op ontdekking genomen door een brede waaier aan stemmingen en situaties. In het extroverte, virtuoze lied 'Sombrero' laat Jarrousky zien dat hij noch van grootse theatrale gebaren noch van de brede melodische frases schrik heeft en laat hij zijn stem speels en foutloos van het ene register naar het andere lopen om in een grootse, aangehouden noot te eindigen. Enkele liederen met een instrument erbij verrijken de selectie, en de eerste minuut van 'Elegie' is een zachte, innige dialoog tussen piano en cello waarin met elke beluistering nieuwe nuances en kleuren te ontdekken vallen. Jarrousky verstaat de kunst om zich direct tot de luisteraar te richten, en zijn directe expressie verleent deze cd een heel intiem karakter. In 'Les temps des lilas' van Chausson doen de zachte inflecties en duidelijke declamatie denken aan de grote traditie van Franse chanconniers à la Piaf. Ook in de grotere, meer lyrische stukken heeft Jarrousky een heel persoonlijke uitdruk gevonden, en maakt hij van het ongewone timbre van zijn stem eerder een troef dan een nadeel. Zo zal menig mezzosopraan hem de gedreven, bittere en hartverscheurende kleur op de woorden 'horizons navrants' in 'Automne' van Fauré en de huidloze zenuwachtigheid die hij in 'Songe d'Opium' van Saint-Saëns voor de dag legt, benijden. Hoewel er niks te bekritiseren valt in zijn interpretaties, overdrijft Jarrousky soms een beetje met de ijle kleur die hij aan in sommige stukken aan zijn stem geeft. Zo vallen sommige passages in 'Viens, une flute invisible' van Saint-Saëns op door de dunne, iets te luchtige klank die ze krijgen, maar gelukkig zijn deze instanties op een hand te tellen.
Wie geen al te grote affiniteit heeft met de Romantische liedkunst, gaat op deze cd een aangename, lichte en verfrissende klank vinden die ontdaan is van elke overtollige dramatiek, en de nieuwe kijk die Jarrousky op het repertoire biedt, zal zeker ook de doorwinterde melomanen kunnen boeien - met andere woorden: een cd waar men zich maar al te graag aan laat verslaven.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
