In de ECM New Series verschijnt een cd met de titel 'Nuove Musiche' die vol staat met "oude" muziek. Zo tegenstrijdig als de vorige zin oogt, zo vanzelfsprekend klinkt de muziek van Rolf Lislevand en zijn ensemble. De titel 'Nuove Musiche' verwijst naar een nieuwe muziek bij de overgang naar de 17de eeuw en waarbij afstand genomen werd van de dikke polyfone structuren van de eeuwen daarvoor. De klaarheid die zo de expressie van de muziek ten goede moest komen, is op deze cd alomtegenwoordig. Het eerder homogeen en op snaarinstrumenten gerichte ensemble garandeert een licht en helder klankbeeld. De nuanceverschillen tussen diverse luiten, harp, barokgitaar, contrabas, viola d'amore en clavichord laten de eigenheid van de verschillende instrumenten mooi uitkomen, als een hele regenboog aan tinten van één hoofdkleur. Voorzichtige orgelakkoorden en goed gerichte percussie vervolledigen de esthetisch bijzonder gave sound van deze cd.
De bezetting is echter niet de enige reden waarom Lislevand er met zijn muzikanten in slaagt om oude muziek fris en sprankelend te laten klinken als de bubbels in een glas limonade. Meer dan dat hij de muziek louter uitvoert, maakt hij die zich eigen. Arrangerend of improviserend (op herhaalde baspatronen) gaat hij zijn eigen weg met de muziek, waardoor die resoluut van de 21ste eeuw wordt, zonder de "oude" wortels ervan door te snijden. En het is op deze manier dat Lislevand met 'Nuove Musiche' een breed publiek moet kunnen aanspreken, niet in het minst met het filmische 'Arpeggiata Addio' van Giovanni Kapsberger. Een waterval van snaarklanken beweegt zich in breed uitgetokkelde akkoorden, waarvan de opeenvolging weinig rustpunten laat. Hierdoor schuift de muziek gestaag verder. Wanneer de woordenloze zang van Ariannan Savall er boven komt zweven, gaat de muziek eeuwigheidswaarde uitstralen, als een mini-Lord of the Rings epos. Ook 'Passacaglia Cantus Firmus' (Luys de Narváez) is gezegend met een zweefvliegende stem boven de instrumenten, maar hier zorgen de improvisatie en de basbegeleiding voor een kleine knipoog in de richting van de jazz: subtiel en even snel weer weg als die gekomen was.
Naast de eenmalige jazzreferentie stuurt Lislevand de muziek ook enkele keren zuidwaarts: een pittige drive en vinnig aangeslagen akkoorden geven meermaals ruimte aan de flamenco, terwijl in het statig schrijdende 'Passacaglia Spontanea' dan weer eerder de melancholische kaart getrokken wordt. Althans tot de melodie duidelijker doorbreekt, de muziek begint te draaien en het stuk zo alsnog een glimlach laat zien. Op andere momenten tovert Lislevand een volksdanskarakter tevoorschijn, maar dan wel binnen het gestileerde geluid dat zo kenmerkend is voor deze cd.
Dat Lislevand op 'Nuove Musiche' de traditionele oude muziekpraktijk vermengt met nieuwere en exotische elementen maakt van het album een uiterst toegankelijke cd, zonder dat er enige knieval richting commercie gedaan wordt. 'Nuove Musiche' klinkt immers even integer en oprecht als verleidelijk.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
