De titel van deze plaat (sinfonia's met titel) slaat op het feit dat alle werken erop eigenlijk een soort van symfonische gedichten-avant-la-lettre zijn. Het zijn net als bijvoorbeeld 'de vier seizoenen' van Vivaldi, beschrijvende werkjes die, binnen het idioom van de late Italiaanse barok en het vroege Italiaanse classicisme een welbepaald tafereel uitbeelden. Met titels als Carlo Monza's 'La tempesta di Mare', Luigi Boccherini's 'La Casa del Diavolo' (met vrouwenversierder Don Juan als onderwerp) of Giuseppe Demachi's 'Le Campane di Rome' weet de luisteraar alvast wat te verwachten. Vivaldi's sinfonia 'Improvisata' is het oudste werk op de cd, en samen met een symfonie van Giovanni Sammartini het enige dat geen buitenmuzikale connotatie met zich meedraagt.
Fabio Biondi's kijk op deze muziek is eerder galant dan dramatisch, wat misschien een beetje in tegenspraak is met de opzet van de cd. Diezelfde strakke articulaties en opzwepende energie die men zo veelvuldig terugvindt bij barokke en vroegklassieke opnames moet hier plaats maken voor meer elegante fraseringen, blazers die een niveau zachter klinken dan gewoonlijk en minder opzichtige virtuositeit. De relatief grote groep strijkers (negen violen bijvoorbeeld) zorgt voor een meer afgeronde, minder scherpe klank dan wanneer deze muziek met een kleiner ensemble gespeeld zou worden. Dit wil echter niet zeggen dat deze cd verder geen charme heeft, integendeel. Zo komen de trage delen, zoals het middendeel uit de ouverture van Sammartini, erg vlot en stijlvol over dankzij een redelijk snel tempo. Het stormen van de zee wordt heel grafisch weergegeven in de vele snelle, herhaalde nootjes in Monza's sinfonia. Zelfs het middendeel krijgt geen rust dankzij de actieve begeleiding in de middenstemmen die dit werk een rusteloos karakter meegeven. Demachi's 'Le Campane di Roma' evoceert de kerkklokken van Rome en de hele compositie baadt in een rustige, pastorale sfeer. Boccherini's 'La Casa del Diavolo' komt dan weer eerder vrolijk en zonnig over; iets wat de impact van een twijfelende inleiding en een opgejaagde en angstaanjagende finale (de afdaling in de hel) nog vergroot.
Dit is een erg elegante en genietbare cd geworden, die het ontstaan van de klassieke symfonie illustreert aan de hand van enkele van haar vroegste voorbeelden. Door het relatief grote orkest wordt een warme klank bereikt die een classicistische charme koppelt aan een typisch barokke virtuositeit. Jammer alleen dat de muziek zelf niet altijd even memorabel is...
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
