Een cd met muziek voor hoorn, viool en piano komt niet zo vaak voor maar als de hoornist in kwestie solist is bij de Berliner Philharmoniker dan is onze aandacht gewekt. Deze plaat stelt een selectie uit de Duitse romantiek voor, met trios van Carl Czerny en Johannes Brahms, en het 'Adagio en Allegro' op.70 voor hoorn en piano van Robert Schumann.
Het oeuvre dat Czerny bij elkaar schreef is immens en omvat alle mogelijke instrumentale combinaties maar van de acht 'Grand Trios' voor viool, cello en piano bevat alleen het eerste een (vereenvoudigde want speelbaar op natuurhoorn) aangepaste hoornpartij. Het werkje mag dan niet tot het meest originele behoren wat Czerny ooit schreef (zijn symfonieën laten bijvoorbeeld meer inventiviteit wat melodie en contrapunt betreft horen) maar wordt wel stijlvol en elegant uitgevoerd. Pianist Kazune Shimizu houdt het openingsdeel en scherzo licht en speels met een nagenoeg constante vloed snelle nootjes terwijl het tweede deel ontdaan wordt van alle overdreven romantische pretenties. Zinnen worden mooi maar zonder grote vertragingen neergelegd en het algemene tempo is alles behalve te traag. Het scherzo bezit de vrolijke finesse van Mendelssohns muziek. Hoornist Radek Baborak bezit een brede, vette klank maar met een erg stijlvolle, vibrato erop, iets wat jammer genoeg eerder een zeldzaamheid is bij hoornisten maar wat zijn spel veel muzikaliteit verleent en soms heel gevoelig doet klinken.
Jammer genoeg blijft het mooie weer niet duren op deze cd. Schumanns 'Adagio en Allegro' op.70 werd voor een hele reeks instrumenten bewerkt maar het origineel is wel degelijk voor hoorn geschreven, waar het als een van de meest veeleisende stukken uit het repertoire wordt beschouwd. Toch hebben noch 'Adagio' noch 'Allegro' de charme die ze zouden moeten hebben: de trage introductie wordt wat 'matter-of-fact' gespeeld, zonder de gevoeligheid die bijvoorbeeld het trage deel van Czerny's trio kenmerkt. Over het uitblijven van veel rubato, nochtans een kenmerk bij veel van Schumanns kamermuziek kan dan gediscuteerd worden, maar de 'Allegro' sectie bezit niets van de energie en van het vuur die Schumann met zijn aanduiding 'Rasch und Feurig' wil hebben. Ook het trio op.40 van Brahms valt wat tegen. Het openingsdeel mag misschien wat afstandelijk gespeeld zijn (zonder romantische uitbarsting van smart naar het einde toe), storen doet dat niet maar het scherzo word tergend langzaam uitgevoerd, waardoor het opzwepende karakter, met enkele ruige zigeunerklanken helemaal verloren gaat. Om diezelfde reden valt ook de finale wat tegen want in de plaats van een voor piano en viool virtuoos laatste deel krijgt de luisteraar hier een finale waar constant voor veiligheid en zekerheid gekozen werd. Gelukkig maakt het triestige langzame deel nog wat goed maar van dit vaak gespeelde trio bestaan zeker betere uitvoeringen.
Dus met een knappe maar twee teleurstellende uitvoeringen blijft deze cd ergens in de middenmoot steken. Jammer, want op zich had de keuze van werken garant kunnen staan voor een uitstekende plaat...
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
