Wie Turbo zegt, zegt Tiga. De wereldberoemde dj en producer houdt al meer dan tien jaar zijn eigen troetelkindje annex platenfirma in een stevige greep. Dat de dertiger neus voor talent heeft, blijkt uit huisartiesten als Jori Hulkkonen (onder pseudoniem Zyntherius), Chromeo, Jesper Dahlbäck, Boize Noize, Märtini Brös en vele anderen die inmiddels al een stevige status verworven hebben en waarvan Tiga de releases nog steeds persoonlijk afmixt. Luid, luider, luidst is het handelsmerk en dat komt op 'Omindance' helemaal naar voren. Turbo-platen zijn dan ook geen luisterplaten, maar beweegplaten, wat het nut van een compilatie als deze wel een beetje in twijfel trekt.
Aan referenties en grote namen is hier dus alvast geen gebrek. Onze eigen Dewaele Brothers mogen in het bijbehorend boekje zelfs hun zes redenen opsommen waarom Turbo Recordings belangrijk is voor de wereld. Kwaliteit zit dan ook steevast vervat in superstrakke minimal en technotracks waarvan elk geluid essentieel is. Om de aandacht helemaal te focussen, heeft Tiga ervoor gekozen om van deze dubbele verzamelaar geen mixplaat te maken, maar een compilatie van afzonderlijke tracks. Maar wie dan uitpakt met deze vrij stevige dansmuziek, opent meteen de vraag wie met deze compilatie gediend is. Een Moby-remix zonder Moby, Mike Mind die met het veelzeggende 'Acid Machine' naar Front 242-elektro knipoogt maar vergeet een passende melodie toe te voegen: 90% van deze technotracks is echt uitsluitend bedoeld om in een dj-set opgenomen te worden en blijft in een huiskamer nauwelijks overeind staan. Minimal wordt, zeker op de eerste schijf, herleid tot een weinig verfijnde snaredrum en wat bubbelgeluidjes ('Minimal Scarf Fuckers Drown!' van Rainer Werner Bassfinder) of 'foute' jaren '90 acidhouse ('The Raven' van Proxy). Gelukkig houden artiesten als Brodinski het schip netjes in het midden met verfijnde ritmiek, omhoog klimmende structuren en een melodieus onderbouwd geheel in 'Iblivion'. Ook de vrij ongekende D.I.M. weet met 'Sysiphos' de eigenschappen 'lekker diep' en 'loeihard' prima te combineren. Op de tweede cd weet de Unit 4-remix van Zak Frosts 'Aquaplane' met de titel 'hemelsmooi' te gaan lopen en Boize Noize doet zijn naam eer aan met het lekker dwarse en industriële 'Gezahlt'. De grote uitzondering vormt echter het duo Chromeo, die met het veel te korte 'Mercury Tears 2' even de hitparade induikt en minimal laat wijken voor een grappig discomasker.
De klemtoon bij 'Omnidance' ligt duidelijk op het danskarakter. Deze weinig geestesverruimende, nogal droge elektronische muziek vraagt vooral om een erg luid volume en een duistere discotheek. Wie niet goed oplet zou dus wel eens zijn vingers kunnen verbranden aan de hoeveelheid populaire namen op deze dubbelaar.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
