Het zal je maar overkomen: blijk geven van een buitengewoon muzikaal talent, maar tegelijk op jonge leeftijd voor de hobo gekozen te hebben. Dat instrument biedt immers slechts beperkte mogelijkheden wat repertoire betreft en voor Heinz Holliger lag dus al snel vast dat hij vooral als componist aan het werk zou gaan. Zijn contract bij ECM, dat nu al enkele jaren lopende is en hem dus op regelmatige basis van inkomsten voorziet, is in die zin mooi meegenomen dat veel van zijn creaties tot bij een groot publiek worden gebracht en ook in openbare bibliotheken ingang vinden. Interessant is bovendien dat ECM, allicht ook voor commerciële redenen, een ouder, romantisch werk koppelde aan de compositie van Holliger en op die manier een aangenaam programma in elkaar stak met een sterke rode draad.
Die rode draad begint bij het werk van Clara Schumann. Haar huwelijk met Robert Schumann was, naar het einde van diens leven toe, niet uit te houden, omdat hij zich steeds excentrieker en melancholischer ging gedragen. Ze zou dan ook vreemd zijn gegaan met componist en vriend aan huis Johannes Brahms, die voor de hedendaagse muziekhistorici in zijn persoonlijke memoires een schat aan informatie heeft nagelaten wat Clara Schumann betreft. De speculaties over hun vermeende liaison zijn wild, maar concrete bewijzen zijn er niet en muziekhistorisch gaat men eigenlijk niet uit van een echte verhouding. Dankzij Brahms' dagboeken weet men nu echter dat Clara Schumann haar eigen 'Romancendres' voor cello en piano heeft vernietigd, zodat het nageslacht deze werken van (volgens haar eigen bikkelharde oordeel) dubieuze kwaliteit nooit zou vinden. Haar 'Romanzen' zijn anderzijds wel bewaard en ademen een luchtige weemoedigheid met een grote diepte. Dit werk voor viool en piano wordt hier, als knipoog naar de vernietigde 'Romancendres', uitgevoerd op cello en piano, met respectievelijk Christoph Richter en Dénes Várjon als instrumentalisten. Zij voeren het werk heel warm uit, met veel oog voor het lyrische aspect en zonder de grotere lijn uit het oog te verliezen.
Van hetzelfde niveau zijn de uitvoeringen van Heinz Holligers 'Romancendres voor cello en piano', een werk bestaande uit zes korte deeltjes die programmatisch een commentaar willen zijn op Clara Schumanns vernietigde werken. In het bijgevoegde cd-boekje wordt de uitleg nog iets meer aangezwengeld, maar uiteindelijk komt het daar op neer. Deze stukken zijn overigens zeer intiem en blijven boeien, omdat Holliger heel spannend speelt met de vaste parameters. Minder tot de verbeelding sprekend is echter het slotwerk van deze cd, namelijk Holligers 'Gesänge der Frühe voor koor, orkest en bandopnemer' uit 1987. Dit werk draagt dezelfde titel als Schumanns laatste compositie voor klavier (een radicaal meesterwerk trouwens) en dat geeft meteen aan dat Holliger het allemaal nogal groots heeft opgevat. Misschien zelfs iets te groot, want doorheen gedichten van de grote Duitse dichter Friedrich Hölderlin mengt Holliger bibliografische fragmenten (uit brieven en dergelijke) van Robert Schumann en diens correspondente Bettina von Arnim. Op zich is die dubbele opzet uiteraard niet oninteressant, maar het is spijtig dat de uitwerking nogal aan de vlakte blijft en vooral dat de muziek eigenlijk amper een continu karakter heeft waar de luisteraar in kan meegaan. Holliger blijft steken bij doorgedreven eclecticisme en dat is finaal geen fijn gevoel.
Bovendien werden de teksten alleen in het Duits bijgevoegd, wat voor de niet zo taalbedreven luisteraar alweer een extra drempel vormt om het geheel naar waarde te schatten. Op die manier heeft deze curieuze opname zeker iets voor de geïnteresseerde liefhebber, maar de gemiddelde leek wordt eigenlijk niet meegezogen op deze complexe reis. Dat ECM voor hen geen extra moeite heeft ondernomen, is ondanks de goede uitvoeringen (van zowel koor, orkest, solisten als acteurs, want onder meer Bruno 'Der Untergang' Ganz spreelt Robert Schumann na) een ferm minpunt.
