Dvd-registraties verzorgd door beroemde uitvoerders verschijnen er de laatste jaren bij de vleet. Slechts zelden weet de filmische dimensie echter een extra laag toe te voegen aan de muzikale ervaring. De laatste opnames van dirigent Leonard Bernstein in de symfonieën van Mahler zijn een voorbeeld van repertoire waarin het esthetisch en emotioneel genoegen nog verhoogd wordt door het visuele aspect: de dirigent lijkt immers gaandeweg verpletterd te worden door het monumentale in de muziek en in de laatste minuten lijkt de man alleen door zijn extase nog op de been gehouden, alle vermoeidheid, pijn en ellende voorbij. Dikwijls leidt het visuele echter af van de muziek, waardoor het geheel juist minder aantrekkelijk wordt. De uitdaging voor de regisseur is dan ook om het concert op een originele, of ten minste goed aangeklede, manier in beeld te brengen, liefst met een zekere dosis originaliteit en rijke schakeringen in de kleuren.
Vooral wat dat betreft gaat deze dvd de mist is. De afgeleefde, dorre kleuren doen denken aan hoe de wereld er dertig jaar geleden uit zag, en wat de precieze bedoeling is van het filmen van mensen die niet applaudisseren na het concert, wordt ook niet helemaal duidelijk. Er zijn dus een aantal bedenkelijke keuzes gemaakt en de toeschouwer ziet de productie in alle gebruikelijke valkuilen tegelijk trappen. Ook zo voor de bijgevoegde documentaire van bijna een uur over het leven en de artistieke visie van Julia Fischer: die is interessant voor Fischer-fans en biedt af en toe een interessante inkijk in haar leven, maar te vaak blijven de interviews op het niveau van promotie-praatjes. Waar inhoudelijk af en toe nog diepgang te vinden is, is die esthetisch alweer totaal afwezig, wat een dubbele afknapper vormt.
Toch kon dit project gewoon niet tot stand komen op cd. Het is immers zo dat topvioliste Julia Fischer, die zich het voorbije jaar aan label Decca bond, op deze buitengewone concertavond (1 januari 2008 in de Alte Oper Frankfurt) zowel met het derde vioolconcerto van Saint-Saëns als met het pianoconcerto van Grieg naar buiten stapte. Een getalenteerde en meermaals geroemde violiste die debuteert op het klavier, dat wil het publiek toch liever zien dan alleen horen? Een slechte redenering is dat niet geweest, want het is ook daadwerkelijk indrukwekkend dat Fischer na de pauze gewoon aan het klavier gaat zitten en zomaar eventjes een van de moeilijkste pianowerken uit de romantische schriftuur speelt.
Helaas is "schoenmaker, blijft bij uw leest" hier niet helemaal misplaatst. In het weergaloze pianoconcerto van Edvard Grieg kiest Fischer immers te eenduidig voor de percussieve aanpak, waardoor veel poëzie verloren gaat. De meer lyrische stukken, die ze weliswaar uitstekend articuleert, gaan verloren tussen het brute gehamer en Fischer toont zich iets te mannelijk in haar forse aanpak. Het concerto had gerust enkele versnellingen lager mogen geschakeld worden, om een meer dromerig effect te hebben. Anderzijds staat het orkest soms niet genoeg zijn mannetje: dirigent Matthias Pintscher bezwijkt voor het volume van Fischer en stelt er te weinig kracht tegenover. De interpretatie is dus niet helemaal in balans en daarenboven drukken enkele schoonheidsfoutjes de pret nog verder. Bepaalde inzetten zijn niet helemaal samen en de toeschouwer is ook getuige van de aarzelende communicatie tussen soliste en dirigent.
In het virtuoze derde vioolconcerto van Saint-Saëns, dat dikwijls als een hol show-stuk wordt afgedaan, is Fischer anderzijds op haar best. Ze haalt de licht verteerbare, Franse emoties uit het werk naar boven en koppelt daar een technisch gemak aan vast dat de luisteraar gewoon overdondert. Soms heeft Fischer ook hier teveel bravoure in haar mars, waardoor de Saint-Saëns nogal opgeblazen klinkt en aan speelsheid verliest. In zijn geheel overtuigt de opname echter wel, omdat Fischer met rotsvaste overtuiging staat te spelen. De paar wankele momenten die opvallen in het orkest, worden daarbij slechts kleine details.
Een laatste punt van verbazing is dat deze dvd ook geluidstechnisch niet helemaal goed zit. De opname dateert van 2008 en werd niet verzorgd door Decca, maar door het veel kleinere Unitel. Decca kocht echter de rechten op en laat de dvd nu verschijnen binnen de Fischer-hype die het label tracht te lanceren. Dat is geen slechte zaak, want Julia Fischer is ook gewoon een van de meest buitengewone muzikanten van deze tijd. Dit project had daar een weerslag van kunnen zijn, maar nu zal de dvd slechts herbekeken worden als aangenaam curiosum. Toch beter een cd van Fischer ter hand nemen dus, want die klinkt in alle opzichten beter.
