De Amerikaanse violiste Hilary Hahn groeide de laatste jaren uit tot een van de boegbeelden van het label Deutsche Grammophon. Ze heeft er de juiste snuit voor en ook op deze cd met vioolconcerti wordt haar fotogenieke gestalte (gelukkig op een smaakvolle manier) in de kijker gezet. Daarnaast is Hahn echter een geïnspireerde violiste, die met Schönberg, Spohr, Sibelius en enkele andere componisten 'in de marge' reeds bewees dat ze zich wil inzetten om nieuw repertoirewerk ingang te doen vinden. Op haar jongste cd neemt die drang heel persoonlijke dimensies aan, want het vioolconcerto van Jennifer Higdon kent hier haar wereldpremière en de componiste staat al vele jaren in nauw contact met de violiste. Interessant is dat Hahn aan de nieuwe partituur ook een klassieker koppelt, namelijk het vioolconcerto van Tchaikovsky, zodanig dat de cd evenwichtig opgebouwd wordt.
In Tchaikovsky weet Hahn zich, een beetje tegen alle verwachtingen in, niet te ontpoppen als de meesterlijke violiste die ze eigenlijk is. Haar spel is uiteraard weer technisch feilloos, maar qua intensiteit vertoont het romantische concerto amper een beklijvende boog. De rol van rijzend sterdirigent Vasily Petrenko moet hier voor iets tussen zitten: hij koos voor nu eens vloeiende en bevlogen tempi, dan weer laat hij de partituur een beetje slepen. De afzonderlijke cellen zijn dan ook best interessant in verhouding tot de opnamegeschiedenis van dit werk, maar ergens bij het samenvoegen van de kleinere clusters moet toch zijn opgevallen dat de lijn niet strak genoeg zat. Het orkest onderneemt een moedige poging om dit euvel van tafel te ruimen, met een mooi en intens tweede deel als gevolg. In de meest melodieuze aspecten van het stuk overtuigen violiste en dirigent echter minden, hoewel het zwierige openingsdeel een behoorlijk oppeppend begin krijgt.
Boeiender dan de "wisselvallige" (hoewel deze term de in zijn geheel toch mooi uitvoering oneer aandoet) en soms iets te plechtstatige en steriele Tchaikovsky-uitvoering, is het werk van Higdon. Zij schreef een vrij modern, maar nog steeds toegankelijk werk met een sterk solistische inslag. Bijgevolg hoort men Hahn veelvuldig in dialoog gaan met strijkers of houtblazers, waarbij thematisch materiaal komt te escaleren en waarin Higdon zich vrijelijk bedient van compositorische technieken. Ze doet dit echter op een subtiel uitgekiende manier en de effecten dienen haar beeldende stijl, zodanig dat de artistieke effecten nergens gaan storen. Of het vioolconcerto van Higdon ooit tot de grote vioolcanon zal behoren, is echter de vraag. Daarvoor lijkt het stuk tekort te schieten voor wat betreft originaliteit en misschien ook extremiteit (het concerto blijft een relatief brave middenweg bewandelen tussen experiment en traditie), hoewel het totaalgeluid zeker de komende generaties muziekliefhebbers tot de verbeelding zal blijven spreken. Spijt dat men dit werk heeft ontdekt, moet men dus absoluut niet hebben.
Dit is dus toch een geslaagde cd, hoewel Vasily Petrenko niet volledig weet te overtuigen. Zijn meest recente opname van de Shostakovich-symfonieën bij Naxos werd zeer goed onthaald, maar aan de zijde van de Royal Liverpool Philharmonic Orchestra lijkt zijn Tchaikovsky toch niet helemaal consistent. De perfectie in het Higdon-concerto maakt dat goed, hoewel de vraag zich toch opdringt of iemand als Hilary Hahn geen grotere namen aan haar zijde verdient.
