Te vroeg werd de Amerikaanse vocalist Lorraine Hunt Lieberson weggerukt uit dit leven. In 2006 liet de nog steeds opkomende mezzo het leven na een slepende kanker die haar uiteindelijk fataal werd. In de wetenschap van haar steeds slechter wordende toestand, ging Lieberson muzikaal overigens opvallend nieuw terrein exploreren: ze werd groot met Barokmuziek, maar op het laatste zong ze ook Brahms, Debussy en Mahler. Deze eerbetoon-uitgave focust echter louter op Hunt Lieberson als Barokspecialiste. Van het postuum bij Harmonia Mundi uitgegeven recital aan de zijde van pianist Peter Serkins, dat in 2009 met veel lof werd ontvangen, is op deze cd dus niets terug te vinden. Dat is meteen het grootste euvel van de opname, die een te eenzijdig beeld geeft van waar de vocaliste voor stond.
Lorraine Hunt Lieberson werd geboren in 1954 en studeerde viool, waarna ze zich professioneel wilde ontwikkelen als altvioliste. In haar twintiger jaren merkte ze echter dat ze met haar stem nog meer kon ontroeren en vroeg in de dertig werd Lorraine Hunt, toen nog niet gehuwd met de componist Peter Lieberson, definitief zangeres. Haar eerste grote successen boekte ze aan de zijde van Peter Sellars, wier controversiële operaproducties in de jaren '80 en '90 baat hadden bij haar vocale zowel als bij haar fysieke overredingskracht. Hunt was immers geen gereserveerde diva met pretenties: wanneer het moest, liet ze zich volledig gaan. Naast de scène bleef ze echter een goedlachs, sympathiek en ietwat gereserveerd persoon. Zelfs de herhaaldelijke vraag aan haar adres om belangrijke rollen te vertolken in prestigieuze producties bij de Metropolitan Opera van New York, steeg haar niet naar het hoofd. Ze bleef een zelfbewuste muzikante, nederig aan de muziek.
Tot aan de voet van het nieuwe millennium richtte Lorraine Hunt Lieberson zich heel gericht op muziek van Händel, waarin ze tot op vandaag als standaard geldt. Haar vertolkingen zijn meteen te herkennen als zijnde zeer doorleefd en ze heeft een karakteristieke, niet overdreven zware stem, uiterst geschikt voor het dramatische Händelrepertoire. Door de Freiburger Barockorchester wordt ze op deze cd bijgestaan in vertolkingen van 'Ariodante', heel gedreven vertolkt door ensemble en vocaliste. De overige selectie werken, Händels 'Theodora' (met een beduidend minder glansrijke gastrol voor contra-tenor Drew Minter), 'Messiah', 'Susanna', 'Durastanti' en 'Clori, Tirsi e Fileno', naast korte toemaatjes Purcell ('Dido and Aeneas') en Bach (uit 'The Notebook of Anna Magdalena'), worden verzorgd door het Amerikaanse Philharmonia Baroque Orchestra, dat de partijen iets slapper vertolkt en soms verbleekt in het aanschijn van de pittige interpretaties van ensembles zoals de Freiburger. Lorraine Hunt houdt de uitvoeringen echter moeiteloos overeind, met feilloos geschakeerde, zeer goed verstaanbare vertolkingen die tot de absolute top voor wat Händel betreft behoren.
Toch blijft het opmerkelijk dat op deze cd geen werken van later dan 1750 te horen zijn. Hunt leerde haar echtgenoot immers kennen via studie van hedendaagse muziek, waarvoor Hunt zich tijdens haar carrière opvallend geëngageerd heeft. Ook haar latere Debussy en Brahms (en in mindere mate ook Mozart) hebben Hunt Lieberson als muzikante echt gedefinieerd. Dat Harmonia Mundi echter niet in het vaarwater van zijn eigen, in 2009 verschenen liedrecital wilde komen, is begrijpelijk, maar daarom niet gerechtvaardigd. Men kan immers ook geen geloofwaardige Picasso-catalogus maken met alleen kubistische doeken, net zomin als zou Philippe Herreweghe alleen oude muziek dirigeren. Dit is kortom een uitstekende selectie aria's en recitatieven, maar een derde cd ter vervollediging was eigenlijk wel noodzakelijk.
