Wie een blik werpt op de cover van deze cd, kan moeilijk naast het feit kijken dat een typisch Amerikaans gegeven op het plaatje staat afgebeeld. Het Amerika van de economische welvaart, zoals bezongen in Leonard Bernsteins opera 'West Side Story', heeft intussen, tijdens het afgelopen crisisjaar, al plaats geruimd voor een realistischer beeld, maar nog steeds zijn dergelijke plaatjes van Manhattan een soort boegbeeld van "the American dream". De afbeelding zit dan ook als gegoten bij deze op en top Amerikaanse werken, met jazzy invloeden die subtiel of juist heel direct werden verwerkt. Wie allergisch is voor ragtime-ritmes en swingende klarinetlijnen kan de cd echter beter helemaal links laten liggen, want hen wacht een trauma na bijna een uur van de meest aangename jazzy tunes.
Na hun unaniem lovend onthaalde Brahms-opname uit 2008, kwamen Jon Manasse en Jon Nakamatsu eind 2010 met een lichter project op de proppen. Qua vaste waarden zijn Leonard Bernstein en George Gershwin vertegenwoordigd, twee geniale componisten die zonder schroom invloeden van de lichte muziek durfden integreren. Bernstein doet dat in zijn 'Sonata for Clarinet and Piano' uit 1942 op relatief brave wijze, met slechts hier en daar een franje die losbreekt uit de neoklassieke traditie. Zijn klarinetsonate is een heel traditioneel werk, dat zonder schroom teruggrijpt naar de klassiek voorbeelden en met eenzelfde gevoel voor melodie en harmonische progressie draait rond een prachtig lyrisch concept zonder meer. Van de meer op jazz geënte Gershwin speelt het duo Jons drie transcripties uit een boek met vijf preludes. Het zijn drie korte stukjes, waarin de gepunte ritmes en de pittige klarinetsoli Zuiderse landen in herinnering brengen. Voor diegenen met een grote affiniteit met de klassieke canon kan een "verbastering" naar "gemakkelijk" klinkende, jazzy liedjes misschien in het verkeerde keelgat schieten. Nochtans weet bijvoorbeeld de tweede prelude, in zijn ingehouden pracht, absoluut te ontroeren, dankzij de eenvoud en tegelijk de intentionele diepte.
Dat deze traditionele werken zo goed klinken, heeft veel te maken met het feit dat Jon Manasse een van de beste klarinettisten is van dit moment (met ervaring in tal van orkesten, onder grote dirigenten overigens) en dat Jon Nakamatsu als pianist zowel een gevierd begeleider als solist is, onder meer in Gershwins pianoconcerto en diens 'Rhapsody in Blue' bij Harmonia Mundi in 2007. Het duo geniet zelfs zoveel aanzien dat twee componisten hen vroegen onlangs gecomponeerd werk op te nemen. De eerste is pianist en componist John Novacek, die in 2006 'Four Rags for Two Jons' schreef specifiek voor beide muzikanten. Het werk is een vierdelig, eerder frivole compositie die verschillende ritmes aftast en eens te meer ongecompliceerd vrolijk uit de speakers knalt. 'The Cape Cod Files', die dateren van 2009, gaan op hetzelfde elan verder en laten Paquito d'Rivera horen in zijn beste doen. Deze altsaxofonist begrijpt het geluidtechnisch verwante instrument klarinet als geen ander en schreef een meeslepend vierdelig werk waarin onder andere blues en andere traditionele Amerikaanse vormen voorkomen. Ook hier weer valt Nakamatsu op als iemand met een totale ritmische beheersing, en komt Manasse naar de voorgrond als een individu met een prachtige, ronde en warme, maar fijne toon.
Voor klarinetfanatici is deze cd eigenlijk onmisbaar. Dit duo voert de muziek heel breekbaar uit, maar speelt bovendien met effecten alsof het hen niet de minste moeite kost. Wie klassieke muziek dus graag vanuit de hoek van de lichte muziek bekijkt, zal aan deze opname ontzettend veel uren van gigantische vreugde spenderen.
