Enkel al op basis van profilering (gitzwart, furieus, obscuur) kan het collectief Church of Ra met thuisbasis West-Vlaanderen, een sektarische stempel krijgen die een rood lichtje bij de staatsveiligheid laat branden. Wat begon als een groep gelijkgestemde geesten met creatieve uitspattingen die zowel muzikaal als grafisch op punt werden gezet, is nu een collectief van bands met hun aanhang die een eigen filosofie met bijbehorende bijbel hebben, een eigen symboliek hanteren en een universele boodschap uitdragen: eentje over vergankelijkheid, pessimisme en zelfs diepgewortelde haat. Vlak voor de zomer verstoorden zes bands uit deze duistere kerk het natuurlijke evenwicht in en om de Vooruit in Gent met hun cocktail van doom, sludge en dark ambient. Naar aanleiding hiervan presenteert de Church of Ra een verzamelplaat waarin songs van acht bands in elkaar overvloeien om een penetrant muzikaal geheel te vormen.
Een half uur lang palmt dit werk eenieder in en omklemt het vriend en vijand in zijn duistere krochten. Opvallend daarbij is dat de acht bands of projecten elkaar ontmoeten binnen slechts twee tracks, een die net boven twintig minuten aftikt en een die de tien net niet haalt. Geheel volgens de creativiteit en eigenwijsheid van de Church of Ra krijgt deze elpee daardoor een totaalbetekenis die individuen ver overstijgt.
Reeds vanaf aanvang valt het album aan, zij het nog op subtiele wijze. Een herhaalde drone hijgt als de hete adem van Satan in de nek en krijgt een vullende ruis van resonantie mee. Diep bonkende drums en een melodieuze gitaarriff vallen in. Een suggestief moment van intrigerende dark ambient injecteert aanvankelijk veel zuurstof in dit geheel. Een melodieus gitaarlandschap met schurende bijklank en wat ontastbare halo’s, gaat echter meer en meer klemmen doordat loodzwaar, fatalistisch gedreun van een floortom een cadans oplegt die de ijzige fantoomstemmen scherper en scherper doet aftekenen. Metaalpercussie valt in, een trage drum – metaalmoeheid . Aangestreken snaren blijven eindeloos resoneren en beginnen te loeien. Mysterie. Het beest schreeuwt. Wanhoop (“die, die, die”). Hardnekkigheid creëert onrust. En dan vallen de ritmes weg en is daar eindelijk de rust van het niets, het geluid, de overleving. Een droomnoot zindert na in korte hikken, als bloed dat druppelt.
De ongetitelde tweede track vangt aan met aanzwellende ruis, een donkere mist vol materie en sfeer. Een eenheid van vage lijnen hangt vast rond een enkele toon die wel diverse balansoefeningen en een evoluerende intensiteit toelaat. Lange, slepende minuten zuigen de scheppers alles en iedereen mee in hun holle geluidstunnel vol minimalisme en suggestie: een trip met begin noch eind waar doelmatigheid en houvast ontbreken.
Superlatieven ontbreken bij dit beklemmend werk. Enkel al de duistere hoes en artwork van veelzeggende lichaamshoudingen, voorspellen een ongekende intensiteit. Voortrekker Treha Sektori die de verschillende onderdelen heeft samengevoegd tot een uniek geheel, een eigen wereld en een intrigerende totaalbelevenis, heeft hier zichzelf overstegen. Dit is waar de Church of Ra voor staat, een eenheid waar alle leden zich de volle 100% achter scharen en hun eigen plaats en inbreng in krijgen.
