De één-serie ‘Oud België’ is al een tijd van het scherm verdwenen. Als terugblik wordt sinds kort de soundtrack ervan te koop aangeboden. Deze wordt vooral bevolkt met werkstukjes van de hand van Steve Willaert en Benjamin Boutreur. Daarnaast is ook gebruik gemaakt van traditionele muziek, maar evengoed van composities van Will Tura (‘Liefdesverdriet’) en Gaston en Leo (‘Welkom’). Naast de cast van ‘Oud België’ zijn twee belangrijke gasten te vermelden. Enerzijds is er Esme Bos, die instaat voor het Poolse ‘Pejzaz Bez Ciebie’, een lied dat ze eerder opnam met Benjamin Boutreur voor hun band Trés Tigres Tristes. Anderzijds kan gewag worden gemaakt van een bijdrage van Gregory Frateur, de onvolprezen stem van Dez Mona, die ‘Don’t Turn The Cards’ voor zijn rekening nam.
Op de soundtrack van ‘Oud België’ werd in de eerste plaats gekozen voor liedjes die tijdens de verschillende afleveringen op het podium van het revuetheater (waar alles om draaide in de reeks) werden gebracht. Daardoor lijkt het bij wijlen een smartlappenschijfje. Toch wordt door de aanwezigheid van instrumentale orkestraties en het eerder vermeldde van woord voorziene ‘Don’t Turn The Cards’ deze impressie wat doorbroken, zodat de sfeer van een soundtrack alsnog opgewekt wordt.
De instrumentale composities zijn van de hand van Steve Willaert (net als de productie en de orkestratie). Deze man componeerde eerder soundtracks voor series als ‘Stille Waters’, ‘Katarakt’ en ‘Aspe’ en verzorgde producties voor ondermeer Will Tura, Natalia en Clouseau. Voor ‘Oud België’ koos hij voor vrij korte, maar zorgvuldig uitgestreken orkestraties met strijkers, blazers, toetsen en slagwerk, maar op een manier zodat er toch enige intimiteit wordt gecreëerd (‘Epiloog’). Deze composities werden zo ingekleed dat ze lijken te refereren aan de jaren zeventig (‘Oud België’).
De smartlappen, zoals ze hier even genoemd zullen worden, die de revue passeren zijn vooral gestoeld op Vlaamse covers of traditionele wijsjes. Zo is ‘Liefdesverdriet’ (door Peter Van Den Begin) op naam te schrijven van Will Tura, en werd ‘Een Woord Van Liefde’ (door Dorothy Wuyts) eerder gezongen door de betreurde Ann Christy. De meer luimige nummers zoals ‘Ik Zou Eens Willen Dansen Met Brigitte Bardot’ (door Peter Van Den Begin & Stany Crets) en ‘ Cowboy Jimmy’ (door Stany Crets) zijn goed uitgevoerde meezingers. Een hoogtepunt binnen deze categorie vormen de bijdragen van acteur Warre Borgmans. De nummers ‘Klappen, Stampen, Fluiten’ en ‘Trezy’ tonen dan wel zijn beperkte bagage als het op zingen aankomt, het enthousiasme zorgt echter voor een ongeziene aanstekelijkheid. De productie van deze smartlappen nam Benjamin Boutreur voor zich. Hij omkaderde ze met gitaren, blazers, toetsen, strijkers en percussie, tot tekst en muziek een organisch geheel gingen vormen.
Voor de soundtrack schreef Benjamin Boutreur ook twee nummers zelf. Deze zijn van een totaal andere orde als wat hierboven al beschreven werd. Het eerste is een onvervalste Latijns-Amerikaanse mambo waarin blazers de kroon spannen. In de ijzersterke compositie die ‘Don’t Turn The Cards’ is, krijgt Gregory Frateur vervolgens begeleiding van een orgel en spaarzame drums. Even is er ook ruimte voor een saxintermezzo, door Boutreur zelf ingespeeld. Het resultaat is een doorleefd, bijna hartverscheurend nummer dat haaks staat op de luchtige smartlappen waardoor het op deze soundtrack geflankeerd wordt.
Vaak is het zo dat soundtracks zichzelf verliezen in de bokkensprongen die gecreëerd worden door een hoeveelheid aan muziekstijlen en het overdadige gebruik van dialogen. Voor ‘Oud België’ kan dit tot op zekere hoogte gelden. Toch wordt die kritiek ook gepareerd omdat het geheel, zeker na verschillende luisterbeurten, wel lijkt te werken: aanstekelijke nummers worden jolig vertolkt door de cast van de serie, maar lijken mooi over te vloeien in de vaak korte, intieme instrumentale orkestraties van componist Steve Willaert. Een must kan deze soundtrack niet genoemd worden, wel een waardige herinnering aan de serie. Een andere reden om richting de platenboer te trekken is de glorierijke escapade die Gregory Frateur hier laat optekenen.
