"La mélancolie, c'est le bonheur d'être triste" – vrij vertaald: melancholie is het geluk dat door droefheid wordt veroorzaakt. Een wijsheid uit de pen van Victor Hugo die goed past bij Tres Tigres Tristes, het groepje rond zangeres Esmé Bos, toetsenist Benjamin Boutreur en gitarist Bart Voet. Op hun nieuwste cd (de tweede in rij en daarom simpelweg '2' gedoopt) doen ze hun groepsnaam immers alle eer aan: veertig minuten lang scheppen ze doorheen twaalf nummers een prachtig poëtische, intimistische en weemoedige sfeer.
'2' bevat zowel eigen composities als gedichten die van melodie en instrumentale begeleiding zijn voorzien. "Het is spannend om muziek te maken bij een tekst waarvan het metrum niet voor muziek gemaakt is," wist Boutreur al te vertellen aan een journalist van De Standaard, waardoor het meteen duidelijk wordt dat de tekstuele inhoud van deze cd zeker evenveel aandacht verdient als de muzikale. De bizarre poëzie van de Braziliaanse schrijver Carlos Drummond de Andrade, het ritmisch allitererende 'Filterregen' van Paul van Ostaijen en het charmante Afrikaanstalige 'Skeemerliedjie' van Elisabeth Eybers zijn dan ook stuk voor stuk lezenswaardige staaltjes van dichtkunst. De zelfgeschreven teksten van de groep zijn verhoudingsgewijs minder sterk, maar dat stoort allerminst.
Voor de muzikale omlijsting maken de Tigres gebruik van warm klinkende instrumenten, zoals akoestische en 'clean' versterkte elektrische gitaar, marimba, melodica en uiteraard Esmé Bos' expressieve stem. Louis Debij zorgt voor ingetogen drumwerk (waarbij hij meestal de brushes hanteert en zo een jazztoets bijdraagt) en Gulli Gudmundsson neemt basgitaar en contrabas voor zijn rekening. Op het volledig akoestische 'See' bespeelt Gudmundsson zijn bas met een strijkstok, waardoor hij een bijna klassieke, barokke sfeer creëert die zich op een mooie manier vermengt met de jazzgetinte vocals van Bos. Ook openingstrack 'Big Boy' en heksluiter 'I'm in Love With You' verwijzen in hun melodieën (voorzien van de nodige 'blue notes') en arrangementen duidelijk naar de jazztraditie. Op de het instrumentale 'Zibane' haalt de groep de mosterd bij de zigeunermuziek: ondersteund door akoestische gitaar en percussie levert de melodica (bespeeld door Boutreur) een droefgeestige melodie af. 'Picture' is dan weer een pracht van een popsong: de gitaar zet het nummer in met een repetitieve reeks flageolettonen, waarna de hoge, ijle stem van Bos en zacht tikkende percussie, elektrische gitaar en basgitaar invallen. Kortom: Tres Tigres Tristes hopt van het ene genre naar het andere, maar verliest nooit de homogeniteit van het geheel uit het oog.
De enige smet op het nagenoeg vlekkeloze blazoen van '2' is de song 'Control': zowel de hyperoppervlakkige Engelse lyrics als het arrangement (gedomineerd door een elektronisch gegenereerde drumpartij) zijn teleurstellend ongeïnspireerd in vergelijking met de overige tracks. Het is maar een klein schoonheidsfoutje op deze cd, die volledig vrij is van bombast en hoogdravendheid, maar die (en dat ligt toch al minder voor de hand wanneer poëzie op muziek wordt gezet) gelukkig ook niet vervalt in geitenwollensokkerij. Tres Tigres Tristes heeft met '2' een hartverwarmend plaatje gemaakt dat zich niet zo snel zal laten hypen, maar dat daarom niet minder de moeite waard is. Een aanrader.
Meer over Tres Tigres Tristes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
