Zoals er in de jaren '60 geen mens-met-gitaar was die zichzelf en z'n muziek niet tegen de oorlog in Vietnam in stelling bracht, zo is het anno 2003 bijna al even moeilijk iemand te vinden die dit wel doet m.b.t. de gebeurtenissen in Irak. Tijden, commerciële structuren en belangen blijken te kunnen veranderen. En misschien daardoor dat de Bob-Dylan cover 'Masters of War' hier zo ongemeen hard aankomt. De anders zo bezonken melancholisch klinkende Jason Merritt laat zich hier even van een andere kant zien met een verschroeiend schuldgevoel bij de luisteraar als gevolg. De intro, een merkwaardig onvatbare combinatie van piano, orgel, harmonium en gitaar, levert meteen de ongemakkelijke setting af waaruit de song nooit meer ontsnapt. Wat daarna volgt, is een staaltje arrangeerkunst van ongeziene klasse. Elke strofe wordt anders aangekleed. Door instrumenten of lijntjes toe te voegen of weg te halen, stops in te lassen of de begeleiding juist weer te laten doorlopen, wordt een spanning opgebouwd die met de tikkende seconde onhoudbaarder wordt. Vermeerderd met een Merritt die naar het einde van elke strofe toe even vergeet hoe zacht zijn publiek hem gewend is en venijnig de zinnen in het oor van de luisteraar spuwt. De laatste strofe, waarin Dylan en/ of Merritt de Masters of War dood wensen, is niet minder dan bloedstollend. Zacht, dreigend, met een opwelling naar de spijkerharde mokerslag van de slotzin "And I'll stand o'er your grave / 'Till I'm sure that you're dead".
'Gospel of Thomas' plaatst Timesbold weer in een eigen compositie en een totaal ander geluid dan 'Masters of War'. Zoetgevooisde meerstemmige zangpartijen, zacht aangeslagen gitaar, maar vooral de subtiele brushes in de drumpartij en de prominente plaats voor de banjo laten de country-elementen van de band weer naar voor komen. Mooi, maar niet zo bloedstollend als de A-kant. Het zou ook te veel geweest zijn.
Meer over Timesbold
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
