Met een ferme "Guess who's back" vallen producers/mc's jel en doseone binnen op hun nieuwe album en van meet af aan is duidelijk dat ze niet van plan zijn om eerst te kloppen. Het ambachtelijke knutselwerk van 'The No Music' uit 2002 heeft op de opvolger 'CrownsDown' plaats gemaakt voor een stevig, bij momenten donker no-nonsense geluid met een industriële inslag. De ratelende raps in het nasale, nerdy stemgeluid van doseone blijven de nummers kleuren, maar lijken nu hun indie-Jeans ingewisseld te hebben voor zwart leer.
Deze benadering zorgt voor meer afgelijnde songs en een coherent album. Tegelijk is de melodische inbreng kleiner dan op 'The No Music'. Niet alleen is doseone minder zingend te horen, ook de producties draaien nu hoofdzakelijk rond de beats. Hierdoor klinkt 'CrownsDown' minder catchy dan de voorganger, maar dat wil nog niet zeggen dat de muziek minder secuur opgebouwd wordt. De producties blijven knap uitgewerkt met breaks en evoluties vol kleine details. Hoe fijnbesnaard het er aan toe kan gaan, is te horen in de tussenstukken van 'Skinning the Drum': minutieus gecompileerd zonder zapperig te worden.
Tracks als het openende 'backIIburn' rollen dan weer zo strak rechtdoor dat ze radiovriendelijk vanzelfsprekend gaan klinken, waardoor de muzikale ambitie van themselves – die hoe dan ook aanwezig blijft – de luisteraar kan ontgaan. Die ambitie is duidelijker in bijvoorbeeld 'oversleeping' waar de productie samengesteld is uit verschillende laagjes abstracte geluiden, terwijl jel zich even ratelend als doseone laat horen en de stem van deze laatste naar verschillende toonhoogten verschoven wordt.
Andere indrukwekkende nummers zijn 'theMark' en 'gangster of disbelief', waar bij de laatste track de veranderende en vreemde accenten van de beats de muziek een hoog live gevoel geven. Een vergelijkbare vindingrijkheid is te horen op 'deadcatclearII' waar een complexe, tikkende beat voor een lichter klankbeeld zorgt. Een van de nummers die het best in het oor blijft hangen is 'daxstrong', dat inzet met een digitaal, walsend draaiorgeleffect, waarvan het wiegende karakter doorheen het hele nummer blijft hangen. Wanneer het geluid dan voller loopt, geeft de combinatie van een rijke sound en het walsende metrum de track een psychedelisch randje. Op 'you ain't it' flirten de geweerschoten en de verhakkelde zangstem in het refrein dan weer met commerciëlere hiphop en r&b. Knipogen naar hun gewelddadigere collega's zijn op 'CrownsDown' overigens tekstueel wel vaker te horen en klinken binnen het nieuwe, stevigere geluid van themselves soms wat ambigu.
Met de cohesie van 'CrowndDown' kan themselves een breder publiek aanspreken dan met 'The No Music', al zullen sommige fans van het eerste uur mogelijk dan weer wat moeite hebben met de nieuwe stevigheid van de songs en de duidelijke lijn waarbinnen deze allemaal gemaakt zijn. Door dit laatste verliest de plaat soms wat spanning, maar de muzikaliteit waarmee het gemaakt werd, blijft gelukkig wel hoorbaar.
Meer over themselves
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
