Het lijkt wel of vandaag de dag de term 'deathcore' te pas en te onpas wordt gebruikt, veelal om bands aan te geven die echt zwaar balanceren tussen hardcore en death metal. Een hoop onzin eigenlijk, want de crossover is al zovele jaren aan de gang dat een aparte term behoorlijk overbodig is. Veel deathcorebands getuigen dan ook van weinig originaliteit en houden ervan om met de afgrijselijk irritante pig squeals mensen de kast op te jagen. Het kan echter ook anders, wat The Red Shore bewijst.
Wat al meteen opvalt, is de enorme hoop songs die dit album tooit: maar liefst negentien! Dat is behoorlijk veel, zeker wanneer een band zichzelf laat catalogeren bij een groep die vaak nauwelijks een half uur speeltijd per cd halen. Maar dan komt uiteraard de vraag of The Red Shore rin slaagt om de volle negentien nummers lang de aandacht vast te houden. Nou, net niet, maar het scheelt weinig. Er is overigens maar weinig -core aan dit album, want deze heren hebben duidelijk hun oor te luisteren gelegd bij Dying Fetus. De hoge graad van brutaliteit, die meer dan eens een mens het gevoel geeft dat er iemand met een volwassen baksteen het aangezicht aan het vertimmeren is, blijkt ook hier aanwezig. De songs zijn overwegend snel en springen behoorlijk van de hak op de tak. Bij de pinken blijven is dus nodig. Ook duiken er constant plotse geschifte melodietjes en soli op waar een mens ze het minst verwacht. Het geheel wordt afgemaakt met een hondsbrutale grunt, die de kers op de taart vormt. Maar om dit combo net op hetzelfde niveau te plaatsen als Dying Fetus gaat net iets te ver. Het voornaamste verschil zit hem in het feit dat laatstgenoemde pakkender songs weet te pennen, iets waar het op 'Unconsecrated' nog even aan ontbreekt. Het zit allemaal zeer puik in elkaar, maar de aandacht verslapt toch naar het midden van het album. Nog een geluk dat ze met het zachte instrumentaaltje 'Nephilim' even gas terug nemen, maar daarna is het opnieuw een beuken van jewelste. Daar zit hem dan ook het zwakste punt van deze schijf: er ontbreekt net dat streepje variatie om het geheel tot het einde interessant te houden. Jammer, want voor het overige is dit een zeer puik plaatje.
Voor wie het allemaal bijzonder bruut mag zijn, met een hoge dosis speltechniek en een gaspedaal dat tot het einde wordt ingetrapt, is dit 'Unconsecrated' een aanrader. Voor wie het allemaal iets afwisselender mag, zal dit een harde dobber worden. Hoe het ook zij, The Red Shore laat een zeer degelijke indruk na en het valt af te wachten of ze nog tot grootse dingen in staat zijn.
Meer over The Red Shore
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
