Toegegeven, de funky jazz met Hammond-trio's en kwartetten heeft zijn beste tijd al lang gehad. In de jaren '70 werd de formule door puristen reeds verweten doorzichtig te zijn en in 2011 met een album vol ongecompliceerde funkjazz op de proppen komen die de oude traditie eigenlijk vrij letterlijk kopieert, is op zich weinig verdienstelijk. Alleen goede musici kunnen een dergelijke plaat boeiend houden en daarmee is de grootste verdienste van James Taylors 'The Template' meteen met de vinger gewezen. Het betreft hier, voor de duidelijkheid, niet de Britse James Taylor die onder meer bij ECM opnam, maar wel een naamgenoot die zijn naam ooit vestigde in een rockgeoriënteerde context en zich van daaruit voor de funkjazz ging interesseren. Inmiddels bestaat het James Taylor Quartet vijfentwintig jaar en dat viert de muzikant met een album bij ChinChin Records, waarop enkele oudgedienden hem komen vervoegen voor een extra klankkleur.
Het eigenlijke kwartet bestaat naast Taylor ook uit een opvallend aanwezig bassist, waardoor de baslijnen dubbel aangezet zijn en de muziek merkbaar voortgestuwd wordt. Andrew McKinney's pompende lijnen zijn niet de meest interessante, maar samen met drummer Adam Betts is hij verantwoordelijk voor de adrenalinestoten die de muziek moet uitdelen en dat lukt het duo aardig. Puntige, groovy gitaarriffs neemt Hugh Gledhill dan weer voor zijn rekening. De gitarist valt wel eens in herhaling, maar binnen dit genre is repetitieve motieven omzeilen nu eenmaal moeilijk. Hoewel alle vier de musici hun vak verstaan, blijft een concept als dit overigens geen uur lang boeiend en dat is waar de gastmuzikanten in het spel komen. Gareth Lockrane speelt een aantal strakke solo's op fluit en daarnaast zijn er ook gastoptredens van Nic Smart (bugel en trompet), Rob Townsend (tenor- en baritonsax), Jim Riley (harmonica) en John Turrell (stem). Allen laten zich van hun betere kant zien, behalve Turrell, die vier van de twaalf nummers verandert in kwijlerige meezingers waar alle goede smaak uit is weggesijpeld. Zijn valse melancholie breekt overigens met de enthousiaste sfeer van de plaat in zijn geheel, want inderdaad: de up-tempo composities zijn veruit de meest aangename en het talent van de solerende Gledhill en Taylor komt het best tot uiting wanneer hun werk wat steviger wordt.
Heeft 'The Template' nog waarde, als de formule de voorbije vijftig jaar (onder meer bij Blue Note) een aantal pareltjes heeft opgeleverd? Ja, want Taylor is een talentvol musicus die soleert met dezelfde goesting als zijn grote voorgangers. Wel jammer is dat het kwartet bepaalde climaxen niet neerlegt, allicht omdat de spanning zodanig wordt opgebouwd dat er geen "oplossing" meer denkbaar was. Toch voelt het toevoegen van een simpele fade-out wat te amateuristisch aan. Ook halen de nummers met Turrell het enthousiasme wat onderuit, maar gelukkig blijft het leeuwendeel van de tracks zeer genietbaar. Liefhebbers van het meer dansbare type funkjazz zullen dus gelukkig worden van wat James Taylor de voorbije 25 jaar deed en nog steeds doet; anderen zullen deze feestelijke solo's allicht wat te licht en weinig origineel vinden.
