Het harten van de Belgische Morrfans kunnen weer een paar tellen sneller slaan. Na Styrofoam is The Go Find de tweede Belgische act met releases op dit smaakvolle en gereputeerde Duitse label. Echt verwonderlijk hoeft dit echter niet te zijn: Arne Van Petegem (Styrofoam) is namelijk de helft van The Go Find, naast Dieter Sermeus (Orange Black) die wel het leeuwendeel van de songwriting voor z'n rekening neemt.
Naast deze "familiale" band past de muziek van het duo ook mooi in de esthetiek van Morr. De toegankelijke en uiterst verzorgde mix van lichte elektronica en dito gitaargetokkel maakt vergelijkingen met bands als Lali Puna en The Notwist aannemelijk. Scheutjes vettige elektro, een verdwaald en mistig wavekeyboard en een even sporadische fourbeat werken dit beeld niet bepaald tegen. Al dient hier wel bij vermeld te worden dat de songs van Sermeus en Van Petegem iets minder open komen dan die van hun Duitse labelgenoten. In de refreinen trekken de songs wel op, maar nooit echt door. Door het mooi stapelen van geluidslaagjes ontstaat wel een warm geluid dat nog extra verdiept wordt wanneer de vocalen een zelfde behandeling ondergaan. Verder dan dat drijven de Belgen het echter niet. In plaats daarvan zijn er veel kleinere details die veranderen zonder muzikale aardverschuivingen op te leveren. Dit zorgt voor veel fijne schakeringen en een knappe, permanente beweging. Omdat de muzikale verschuiveningen vaak een gelijkaardige intensiteit hebben, wordt er zelden echt opgebouwd, waardoor de evoluties soms wat van hun betekenis verliezen.
Mooi klinkt het echter allemaal wel, ook wanneer in 'City Dreamer' de thermometer wat lager gezet wordt en dun getik en effecten op de stem de muziek beduidend kouder doen klinken. 'What I Want' is dan weer één van de meest minuscuul uitgewerkte tracks met fijn knetterende beats en al even subtiel klikkende elektronica. Vocaal is Dieter Sermeus geen grote of unieke verschijning, maar zijn stem bezit genoeg flexibiliteit om niet in één (eigen) kleurtje te blijven. Steeds rustig en beheerst zweeft die tussen het licht gekwelde van Tom Barman, het onzeker van Ron Sexsmith of (zoals in 'Sky Window') het melodisch neuzelen. Alleen op 'Modern Times' wordt het even wat minder, maar dat ligt dan niet zozeer aan de stem van Sermeus, maar wel aan de gebrekkige tekstplaatsing. Dit stoort in een cd die het moet hebben van sereniteit, melodie en aangename warmte. Zonder echt geweldig te zijn is 'Miami' een mooi schijfje dat gelukkig niet verglijdt in de hersenloze onbezorgdheid die te titel kan insinueren.
Meer over The Go Find
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
