In 2005 verzorgden de Finse Olivia Merilahti en Fransman Dan Levy de soundtrack voor de film ‘L’Empire Des Loups’. Deze samenwerking beviel hen dermate dat ze beslisten dit gelegenheidsproject uit te breiden tot een volwaardig album (‘A Mouthful’) onder de noemer The Dø (naar Dan en Olivia). De commentaren die daarop volgden waren haast unaniem vleiend, waardoor het in Parijs woonachtige duo een opvolger wel gepast moet hebben gevonden. Onmiddellijk aansluitend op hun eerdere tournee doken beiden de studio in om een vervolg in elkaar te knutselen. Met nauwelijks hulp van andere muzikanten en zonder producer kwamen ze na één jaar opnieuw naar buiten met ‘Both Ways Open Jaws’, wat min of meer in het verlengde ligt van hun debuut: op even verslavende wijze verzorgt zij nog steeds de vocalen en staat hij in voor het uitgebreide instrumentarium. Zo komen ze ook nu weer tot een vorm van popfolk met inwerkingen uit wel heel diverse hoeken (van klassiek, over elektronica tot minimalisme en wat wereldmuziek).
Openen doet ‘Both Ways Open Jaws’ op minimalistische wijze: in de schaduw van een opzichtig keyboard ruggensteunen een spaarzame blazer, een fluit en wat beats Merilahti’s galmende stem, waardoor een mistige sprookjessfeer wordt gecreëerd (‘Dust It Of’). Dit universum wordt doorgetrokken in het speelse ‘Gonna Be Sick’.
Met ‘The Wicked & The Blind’ wordt even het pad van de indiepop bewandeld, maar dit wordt al vlug verlaten ten voordele van door elektro verzwaarde deuntjes als ‘Too Insistent’ (inclusief handgeklap) en het onaards klinkende en rustig uitdijende ‘Leo Leo’. Beiden betreffen bovendien aangename gelaagde composities, iets wat ook van ‘Bohemian Dances’ gezegd kan worden: hier worden zang, elektronische trucjes, tweede stemmen en allerhande percussie aanvankelijk vrij subtiel verweven tot een gelaagde warboel die naar het einde toe maar net het stadium van chaos niet bereikt.
Over het hele album speelt percussie een pertinente rol. Vooral in ‘Slippery Slope’ zijn zowel de drumpartijen, als de enorm exotisch aandoende trom en andere percussie niet weg te denken. Dergelijke passages houden ‘Both Ways Open Jaws’ behoorlijk avontuurlijk, zeer dynamisch en tevens bijzonder gevarieerd.
Verder kan van het héérlijk knetterende ‘Smash Them All (Night Visitors)’gewag worden gemaakt, alsook van het haast pijnlijk ingetogen ‘Was It A Dream’ dat haaks staat op het de vrolijke, meewiegbare muziekpartijen elders op het album en de op klassieke muziek gestoelde afsluiter ‘Face To Face’.
De verslaving en de creativiteit halen het op ‘Both Ways Open Jaws’ van het verrassingseffect dat na hun debuut uiteraard wat verdwenen is. Hun muziek is echter nog steeds aangenaam gelaagd en het volledige album meer dan voldoende gevarieerd waardoor alles zeer avontuurlijk blijft klinken. Bovendien lijkt de muziek – nog meer dan tevoren – tot in zijn diepste krochten bezield. Met dit album bewijst The Dø dan ook dat ze waarschijnlijk definitief hun strepen verdienden en dat ze bijgevolg alles in zich hebben om de komende jaren een mooie rol te spelen op de internationale muziekbühne.
