Jason Swinscoe, ex-Ninja Tune, is een meester in het evoceren van filmische beelden met zijn veelal down tempo lounge van de familie waartoe Lamb, of Wax ook bijhoren. Nu met 'Ma Fleur' slaat de man echter meer en meer het popstraatje in. Fans moeten niet vrezen: verstilde melancholie en intimistische bespiegelingen vormen nog steeds de kracht van zijn songschrijverschap. Als geen ander arrangeert hij de ruimte die hij krijgt in het nummer en creëert hij diepmenselijke emotionele pieken. Waar hij vroeger nog dweepte met minimalisme en het langzaam ontplooien van zijn kabbelende composities, zit 'Ma Fleur' vol met rijke orkestraties en wervelende orgelpunten. Dat wil niet zeggen dat de Brit zijn oog voor subtiliteiten verliest. Als vocale bijstand huurde hij Patrick Watson in die met een prachtige androgyne stem vijf nummers inzingt. Voor de zachte vrouwelijke touch zorgt Fontella Bass.
De lat wordt meteen heel hoog gelegd in het atypische Cinematic Orchestra nummer 'To Build a Home' waarin Watson piano speelt en zingt. Subtiele pianonoten en droevige strijkers luidden Watsons grootse stem in. Zijn hoge, breekbare stem draagt zuchtend de minimalistische begeleiding. De opbouw van het nummer getuigt van een slim inzicht in de pop. De emotionele spankracht van Watsons stem tilt het nummer zo naar een storm van gevoelens die hij ook meteen kan neerleggen. De piano blijft volhouden en de strijkers gaan helemaal mee in de atmosferische crescendo.
Met het 'To Build a Home' is het sterkste nummer jammer genoeg gepasseerd. 'Familiar Ground' houdt de melodramatische sfeer nog wel vast, maar moet aan kracht inboeten. Een subtiel geplukte gitaarriedel dwarrelt door de boxen om ingehaald te worden door een orkestraal arrangement. Fontella Bass laat dan heel soulvol over de enkele rhodesakkoorden how near / how far klinken. Door te spelen met de opbouw van de groovy contrabaslijn, de akoestische gitaar en het massieve refrein buit Swinscoe de sentimentaliteit helemaal uit, maar weet niet helemaal tot het einde te boeien, daarvoor is er net iets te weinig informatie.
Overtuigender is de soullegende in 'Breathe'. Haar raspende stem brengt het verhaal op een doorleefde manier die eenieder zal overtuigen. De spaarzame gitaarbegeleiding en bassige effecten geven de diva alle ruimte die ze nodig heeft om de melancholie helemaal tot zijn recht te laten komen. Na de zachte explosie van de strijkerscoda valt het nummer een beetje stil. De ijzig mooie stem van Bass houdt het nummer echter moeiteloos overeind.
De instrumentale nummers geven de indruk de luisteraar ergens mee naar toe te willen nemen, maar slagen er niet echt in om daar aan te komen. De loungy soundscapes boeien tot op een zeker niveau, verstoppen hier en daar een parel van een melodie, nemen je mee naar een pseudo-climax, maar geraken niet meteen verder dan dat. Deze slakkengang vraagt veel geduld van de luisteraar, dat maar sporadisch beloond wordt.
'Ma Fleur' is de latente soundtrack van een imaginaire film noir. De vocale tracks bevatten enkele pareltjes, maar de instrumentale blijven ietwat op het slaperige niveau steken. En één zwaluw maakt de lente niet. Oprechte melancholie en sensualiteit zijn en masse te vinden op de plaat, vindingrijkheid en verbazing in veel mindere mate.
Meer over The Cinematic Orchestra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
