Een bezige bij is het wel, Mathieu Vandekerckhove. Aan de muziek van de Gentenaar valt dat nochtans niet af te leiden. Want of hij nu in het project AmenRa, Kingdom, Sembler Deah of –hier volledig zijn eigen kindje- Syndrome participeert, de lange geluidscreaties die schipperen tussen eenzame drones, wilde gitaarexpansies en fantasierijke soundscapes lijken steevast een eigen tijdsdimensie in te nemen. Van de woestheid die de bekendste band AmenRa typeert, is op het misschien iets te akelig getitelde ‘Floating Veins’ echter geen sprake. Vijf verschillende melodieuze, instrumentale sfeerprenten waarin zowel breed glijdend, subtiel transformerend gitaarwerk als onheilspellend mechanische drumslagen centraal staan, zijn het resultaat.
Er gaat toch enige mystiek en dreiging van dit plaatje uit. De vijf tracks op deze plaat gaan elk op hun eigen manier op zoek naar de dieptes van het muzikale landschap. Twee of drie gitaarlijnen die over elkaar worden gegoten, zorgen voor de nodige donderkracht bij luid speelvolume, waaraan de droge aanslagen op strakke floortomvellen regelmatig extra ondersteuning bieden. Niet dat het de belangrijkste informatie is, maar deze plaat werd gemastered door Billy Anderson, die ook al werk van Swans, Om en Neurosis onder handen nam en dat zegt toch wat van het geluid van deze cd.
De traag slepende gitaar die vaak aan de basis ligt, geeft met veel feedback en vervorming een voorzichtige, eenvoudige melodie aan die aanvankelijk zelfs geheel niet opvalt. Dat betekent echter geenszins een beperking tot lome drones. De titeltrack wordt voortgetrokken door een rauwe rock’n’rollriff waar The Stooges jaloers op zouden mogen zijn, terwijl vingervlug vibrerend snaarspel er een verheven melodie bovenop legt. Opvolger ‘Project 5’ wordt dan weer op gang getrokken door een droog, traag stappend drumpatroon waartegen een wazige achtergrond van melodieuze gitaarnevels zich afzet: een groot contrast.
Ondanks zijn diversiteit (in het afsluitende ‘Absence’ valt in de verte zelfs een metalgitaar te bespeuren), ligt in dit album toch een grote constante. Het samenvoegen van de verschillende partijen in een wijd opengetrokken geluidsnevel benadert de impressie die ambientmuziek geeft. Syndrome blijft ook bewust echt weg van de wereld van de noise, maar gaat eerder voor hypnotiserende luidruchtigheid, weerspiegeld in de volle kracht van gitaarversterkers en pedaaleffecten. Gedurende een half uur krijgt de luisteraar dan ook zowel energie, melancholie, dramatiek als een heerlijk chauvinisme voorgeschoteld. Het is een heuse kunst om dat enkel met gitaar en drum te kunnen klaarspelen!
