Hij woont in Parijs, zingt in dé taal van de pop en het Franse magazine Les Inrockuptibles gaf hem de C.Q.F.D (Ceux Qu' il Faut Découvrir) – prijs. Dat heeft een reden. Jonathan Morali aka Syd Matters heeft met zijn debuutalbum zijn steentje bijgedragen tot de geschiedenis van de singersongwritermuziek. Met gitaar, stem en elektronica zorgt hij voor bloedmooie en eerlijke pop. Als Syd Matters de ruimte krijgt om te groeien, zal dat steentje alleen nog maar groter worden. Wat presteert deze nieuwkomer dan nu al dat hij zo'n gewicht in de schaal kan leggen?
Een straf begin van zijn album bijvoorbeeld. 'Automatic' zweeft als een lief verhaaltje tussen elektronische waterbelletjes en akoestische zang met gitaar in. Een onconventioneel ritme (5/4) zorgt voor een onrustige groove die Syd Matters met zijn zachte, hese stem probeert te sussen. Syd Matters, die haast alle instrumenten zelf ingespeeld heeft, verstaat de kunst om akoestische instrumenten elektronisch te laten klinken en omgekeerd. Denk aan 'Kid A' en 'Amnesiac' van Radiohead, maar dan iets meer à la Nick Drake. Na de sterke, pure opener zakt de plaat helaas ietsje in met nogal simpele en een beetje zagerige lijntjes. Het truukje met de pianotoonladders ('Black & White Eyes') blijft niet de volle vijf en halve minuut even boeiend. En het thema van 'Stone Man' klinkt als een slechte demo van Syds eerste Casio. Dat is een beetje jammer als je hoort hoe prachtig de man kan zingen. De wendingen in de zanglijnen en het feit dat de autodidact zijn stem lichtjes lijkt te forceren zetten alles onder spanning. Het op- en afbouwen van de begeleiding werkt die spanning nog verder uit. In de single 'End & Start Again' bijvoorbeeld hangen alle verzen op aan die paar keer dat Syd Matters zijn stem daalt.
Nummer 7, 'Dead Machine' is het hoogtepunt van 'A Whisper and a Sigh'. Als een 'Dead Machine' zo klinkt, koopt de luisteraar er best zelf ook één. Een warm keyboard met een dodenstem erbij zorgt gegarandeerd voor de warmste en gezelligste dood ooit. Vanaf dan gaat het lekker. Bij het daaropvolgende 'Morpheus' komt de rauwheid van Tom Waits knap om het hoekje kijken en bij 'Love and Sleep' hou je je adem in. Bloedstollend nummer. Je hoort van het begin dat Syd Matters het meent en daarom geloof je elk woord dat hij je vertelt. Als hij de wat flauwere begeleidingsmomenten er in het vervolg uitfiltert, is Syd Matters een naam om te onthouden.
Meer over Syd Matters
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
