Met 'A Thousand Words' is Styrofoam, het elektronicaproject van Antwerpenaar Arne Van Petegem, aan zijn zesde album toe. Nadat hij de voorbije jaren door samenwerkingen met het Berlijnse Morr Music en artiesten als The Notwist, Lali Puna en Fat Jon wist door te breken in de internationale indietronicascene, besloot Van Petegem vorig jaar dat het tijd was voor iets nieuws. Hij verkaste naar het Canadese label Nettwerk Music Group, ruilde zijn eigen slaapkamer en laptop voor een studiosamenwerking met het Amerikaanse productieteam WAX LTD en nam – naar eigen zeggen – voor het eerst zonder al te veel schroom zelf plaats achter de microfoon.
Daar waar Arne Van Petegem in het verleden voor zijn zangpartijen vooral beroep deed op bevriende artiesten, neemt hij die op 'A Thousand Words' grotendeels voor eigen rekening. Muzikaal gezien balanceert Styrofoam nog steeds op de rand van pop, lichtvoetige indierock en beheerste click 'n cut-elektronica, maar daar waar er vroeger nu en dan nog plaats was voor een experimenteel of donker uitstapje, gaat Van Petegem ditmaal gedecideerd voor een uptempo feelgood popgeluid.
In praktijk betekent dit dat Styrofoam's herkenbare beats in zowat elke song van bij de eerste seconden afgemeten wegtikken, terwijl de nummers verder laagje per laagje worden aangedikt met speelse house- en elektrodeuntjes, kundig gefilterde gitaarriedels en karrenvrachten zeemzoete vocalen om na een minuut of twee steevast te exploderen in gigantische meezingrefreinen. Op zich is daar niks mis mee, al ontlokken de overvloedige kleffe 'ooh's' en 'aah's' al na drie tracks het eerste wenkbrauwgefrons. Combineer dit met het feit dat Arne Van Petegem steeds weer met dezelfde zeurderige, zwaar gecompresseerde zanglijnen uitpakt en men heeft als luisteraar al snel de buik vol van Styrofoam's nieuwe hitformule. Sterker nog, zelfs de vocale gastoptredens van Jim Adkins ('My Next Mistake'), Erica Driscol ('No Happy Endings'), Blake Hazard ('Microscope') en Lili De La Mora ('No Deliveries List') worden stuk voor stuk zo sterk in hetzelfde schreeuwerig productiegeluid geperst, dat alle tracks (op enkele synth-, gitaar- of drumaccentjes na) onderling verwisselbaar worden. Enkel het Gorillaz-achtige 'Lil White Boy', waar singer-songwriter Josh Rouse de zang voor zijn rekening neemt, zorgt met een slepende triphopbeat, zompige baslijn en bescheiden zwemen synth op het einde nog voor wat verademing, maar het kalf is dan eigenlijk al verdronken.
Dat Styrofoam zichzelf met 'A Thousand Words' wil wegsturen van zijn breekbaar soundscapes en lichtvoetige glitch-experimenten uit het verleden om zich toe te leggen op het veroveren van de (Amerikaanse?) popmarkt, willen ruimdenkende muziekliefhebbers nog best aanvaarden. Een mens heeft immers wel eens nood aan verandering of nieuwe uitdagingen. Maar dat Van Petegem hen daarbij een eentonige, bij momenten potsierlijk emotionele, schreeuwerige muur van 'electropoprock' door de strot tracht te rammen, is heel wat moeilijker te vatten. Het is dan ook maar te hopen dat Styrofoam met 'A Thousand Words' inderdaad een nieuwe fanbase weet aan te boren, want de kans is groot dat – ondanks de lovende kritieken in de pers – behoorlijk wat fans van het eerste uur stevig afknappen op deze plaat.
Meer over Styrofoam
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
