Opgelet: de naam Slaraffenland mag dan al Scandinavisch en fantasierijk klinken, dit project van vijf hippe jongelingen stamt af uit Denemarken -en doorgaans wordt er daar iets minder gedroomd en gezweefd (ondanks de letterlijke vertaling 'luilekkerland'). Dat is bij dit debuut, dat aanvankelijk met zijn twee voeten op de grond staat, zeker het geval. 'Private Cinema' is een geheel van elf sterk wisselende impressies die zweren bij een mengelmoes van postrock, fanfarepop en knisperende elektronica. De muzikale wetmatigheden in Slaraffenland zijn echter niet altijd dezelfde als die van hier. Dankzij veel scherpe hoekjes en kantjes en storende elementen weet deze plaat zeker wel te verrassen, maar niet altijd even aangenaam te verfrissen.
Aanvankelijk vertoont 'Private Cinema' een erg hoog Silver Mt. Zion (Tra-La-La ...)–gehalte: in lang uitgewerkte postrockpartijen komen stevige blazerstoten naar voren, terwijl een soort van neurotische samenzang dan weer een straatgevoel teweeg brengt. Als een ogenschijnlijke fanfarepunkband en met een dwarrelend fluitje zorgt opener 'Sleep Tight' voor een eigenzinnig, vrij aangenaam droomlandschap. Opvolger 'Show Me the Way' zet met zijn droge stemmetjes en lange impressies van hooggestemde gitaren deze trend wat verder. Een minimaal afwisselend spel van trombone, sax en fluit, en tikkende begeleiding houdt het midden tussen vernieuwing en verveling. Rechtdoor rammelende partijen en een weinig harmonieus samenspel komt soms net wat té eigenwijs en kunstmatig over. Hoewel hierna enkele ijle halo's volgen van achterstevoren gespeelde fluittonen, biedt de akoestische gitaarbegeleiding in 'Polaroids' misschien nog wel het meest zachtmoedige en aangename moment van de cd. Zowel een broze melodie als een fijne samenhang der elementen maken dat folk en elektronica hier mooi naast elkaar leven. Enkel het cowboyachtige, sfeervolle 'The Run Up' evenaart dit verpozende moment. Zijn chaotische opvolger ontneemt met veel te veel ruis en storende, piepende effecten echter al dadelijk het ontspannende gevoel.
Net over de helft van 'Private Cinema' laat Slaraffenland alle teugels los. Een leuke melodie en herhaalde boodschap in 'Watch Out' zijn de laatste houvast voor de luisteraar. Vanaf dan rammelt en rommelt de band onophoudelijk. Overdreven storende herrie en schijnbaar inhoudsloze, minimale tracks wisselen elkaar op een erg onprettige manier af. Het lijkt wel of de inspiratie van Slaraffenland plots een stevige deuk heeft gekregen; de schreeuw om ermee op te houden wordt dan ook steeds luider. Totaal overstuurde drums en pijnlijk lawaai overheersen in 'You Win'. Wanorde en chaos ontnemen alle behoefte om dit plaatje verder uit te horen en terwijl blazers, drums en gitaar maar wat door elkaar lijken te razen, neemt het beklemmende gevoel enkel maar toe.
Deze cd begint op een leuke en nogal originele manier. De link met bovengenoemde Canadezen mag dan al sterk zijn, toch pakt 'Private Cinema' aanvankelijk netjes uit. Helaas maakt Slaraffenland een bocht van 180 graden en lijkt de band zichzelf volledig in de eigen muziek te verliezen. Het lijkt wel of er voor een klein half uurtje muziek studiotijd werd gereserveerd en de rest van dit plaatje maar wat rommelig opgevuld werd. Geen nood dus om te vertellen dat de poging om 'op te vallen' hier niet echt geslaagd is. Of in feite, juist wel ...
Meer over Slaraffenland
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
