“I’ll quit wasting time,” zingt de Antwerpse multi-instrumentalist Tijs Delbeke op het langverwachte debuutalbum van zijn groep Sir Yes Sir. Ironisch bedoeld of niet, hij lijkt het wel te menen. Anders stop je niet met doctoreren om je voltijds aan muziek te wijden, speel je niet het gedroomde bandlid bij dEUS en Dez Mona en sleep je geen platencontract bij EMI in de wacht. Om maar te zeggen: het gaat hard voor Delbeke, en hij heeft zijn succes niet bepaald gestolen. Na de hype moet nu echter de bevestiging volgen. Slaagt Sir Yes Sir met ‘We Should Talk’ erin om de hooggespannen verwachtingen waar te maken? Ja en nee.
Ja, want het is een opvallend volwassen en uitgebalanceerd debuut dat zowel kwaliteit als ambitie uitstraalt. Nee, want Sir Yes Sir mist spijtig genoeg nog dat tikkeltje eigen identiteit en klinkt bij momenten zelfs nog iets te braaf. De groep balanceert graag op het wankele koord tussen toegankelijkheid en eigenzinnigheid, tussen muzikale ontlening en originaliteit, maar kan het soms niet laten om in de gapende diepte eronder te turen. Zo zijn songs als ‘Shelter’ en ‘Save Me’ te mak en vrijblijvend, en proberen ‘She’ en ‘Smiling’ iets dat dEUS en Millionaire beter deden op respectievelijk ‘The Ideal Crash’ en ‘Paradisiac’.
Dat neemt niet weg dat Sir Yes Sir soms een uitstekende evenwichtskunstenaar is. Zo klinkt ‘I Lie Myself to Sleep Again’ zowel lieflijk als intrigerend, tegendraads maar tegelijk ook catchy. ‘Tonight at Noon’ zoekt diezelfde spanning op met een ogenschijnlijk onschadelijk en cliché arrangement dat toch een aperte dreiging bevat. ‘Keep the Horsemen Out’ wisselt dan weer naargeestige strofes af met een ironisch, optimistisch klinkend refrein, terwijl ‘Longing = Good Taste’ net zoals ‘Smiling’ opzichtig leent van Millionaire, maar er ditmaal wel iets interessants mee doet.
De vraag rijst echter waarom Sir Yes Sir zo vaak dat evenwicht opzoekt. De groep schittert immers pas echt wanneer ze haar blik internationaal richt en niet meer bang is om ongegeneerd interessant te doen. Zo integreert ‘Ideas for a Waste of Time’ de ronkende, donkere gitaren van Radiohead en het onstuimige pathos van Jeff Buckley in een song die vele bochten kent zonder het uiteindelijke doel uit het oog te verliezen. ‘Where Are We Going’, het onbetwiste hoogtepunt van het album, combineert eenzelfde duistere klankkleur met psychedelica en bezwerende jazzmelodieën die refereren aan de exotische experimenten van John Coltrane. Hier blijkt des te meer hoezeer de saxofoon van Alban Sarens bijdraagt aan de eigenzinnigheid van Sir Yes Sir, door de rockgerichte aanpak van Delbeke te counteren met een verfrissende jazztextuur. In ‘The Owl’ bijvoorbeeld, een song die op zich vrij ongeïnspireerd aandoet, maar door een energiek arrangement met onstuimige atonale saxofoon tot de betere nummers van het album behoort.
Met ‘We Should Talk’ toont Sir Yes Sir zijn onmiskenbare talent, zonder de luisteraar volledig te overbluffen. De groep blinkt reeds uit in muzikaal vakmanschap, tekstuele finesse en zin voor detail, maar het mag nog iets meer zijn. Meer buikgevoel, meer emotionele slagkracht en meer experiment. Kortom: een eigen identiteit zonder al te veel compromissen. Dan heeft Antwerpen er weer een grote rockgroep bij.
