Met saxofonist Jørgen Munkeby en pianist Morten Quenild als oud-leden van jazz-dance band Jaga Jazzist heeft Shining meteen een mooi persverhaal om mee op de proppen te komen. Wie op zoek is naar een Jaga Jazzist kopij past toch beter even op: hier geen podium vol muzikanten of een sterk elektronica geluid. Wel een compromisloos akoestisch jazzkwartet dat niet meteen standaardjazz brengt, want hoewel de stijl resoluut melodisch gericht is, zijn hoeken en haken overvloedig aanwezig. Zo bestaan de thema's waarmee gewerkt wordt, steevast uit motiefjes die gevarieerd herhaald worden en die door hun vreemde kronkels niet meteen aanzetten tot meefluiten. De manier waarop de uitgeschreven thema's en de improvisaties in- en uit elkaar haken en overvloeien, doet vaak de grens tussen thema en improvisatie vervagen.
De luisteraar kan zo al snel het noorden kwijt geraken, wat niet meteen in gefrustreerd afhaken moet resulteren! Daarvoor is de muziek veel te spannend. Het ontbreken van grote climaxen wordt immers meer dan gecompenseerd door de permanente spanning en beweging. Rustpunten zijn onbestaande, evenals het onderscheid solist – begeleiding. Hoogstens speelt er iemand iets luider, maar daar houdt de hiërarchie op. Vrijheid laten voor elkaar lijkt het motto te zijn. Zo laat saxofonist Jørgen Munkeby de spierballen in de kast en speelt hij mooi zacht en beheerst met een lekker sappige toon die alle ruimte biedt aan de zangerige bas van Aslak Hartberg. Morten Quenild van zijn kant gebruikt de piano vrijwel uitsluitend als melodie-instrument: bij hem geen akkoorden die het geluid (moeten) ondersteunen. Dit is trouwens niet nodig met het machtig mooi gevuld klinkend drumgeluid van Torstein Lofthus. Diens constant vloeiende drumlijnen zijn namelijk als draagvlak meer dan voldoende. Nergens beperkt hij zich tot het ritmisch ondersteunen, maar steeds mengt hij zich ostentatief in de debatten. De absolute gelijkwaardigheid van de 4 musici die zo de kop op steekt, bereikt een hoogtepunt in 'Misery's Child': sax, bas, drum en 2 onafhankelijke pianostemmen schuiven hier fascinerend over en in elkaar zonder voor mekaars voeten te gaan lopen. In sommige nummers wordt dan weer wat gas terug genomen wanneer er duo's gevormd worden, maar ook hier is de gelijkwaardigheid primair. In 'Shanghai Devil' laten bas en drum zo mooi horen hoe onverwachte stops en hoekige bewegingen niet noodzakelijkerwijs zenuwachtig of enerverend moeten klinken.
Hoewel de jazz van Shining niet geschikt is om vrolijk mee te knippen, laat staan er op te dansen, is de muziek ongemeen meeslepend. De manier waarop het geluid opgebouwd wordt door 4 gelijkwaardige muzikale rollen die elkaar zo nu en dan even mee op sleeptouw nemen boeit van het eerste nummer tot het laatste. Zonder rustpunten dendert de trein door: nooit brutaal, maar hoe dan ook onstopbaar. Een cd die de luisteraar aanzet tot het maken van de vreemdste bewegingen en bijgevolg niet geschikt voor op de bus of de trein.
Meer over Shining
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
