Niet te verwarren met de gelijknamige Zweedse black metalband, is Shining een Noors gezelschap rond frontman en multi-instrumentalist Jorgen Munkeby. Oorspronkelijk opgericht als een akoestisch jazzkwartet, heeft de groep sinds 1999 op zijn zachtst gezegd een opmerkelijk parcours afgelegd. Gaandeweg werd de sound steeds extremer, wat op 'Blackjazz' (2010) culmineerde in een geflipte combinatie van industrial, metal en free jazz.
Dit waanzinnig monster van een plaat lapte zonder verpinken alle gangbare conventies uit het metalgenre aan zijn laars. Onnavolgbare maat- en tempowisselingen waren legio, terwijl kervende gitaren en brute vocalen overgoten werden met onheilspellende saxofoonklanken en noisy psychedelica. Met een speelduur van bijna zestig minuten bleek 'Blackjazz' een technisch verbluffend doch hermetisch opus dat zijn geheimen niet zomaar prijsgaf.
In vergelijking met zijn voorganger is 'One One One' een haast toegankelijke plaat geworden, al moet dat met een korrel zout genomen worden. Shining briest nog steeds als een op hol geslagen stier. De groep weet ditmaal echter zijn dolgedraaide razernij en superieure techniciteit te kanaliseren in traditionele popstructuren van drie à vier minuten, strofes en refreinen incluis.
Opener 'I Won't Forget' lijkt meer industrial dan free jazz en klinkt als Nine Inch Nails op steroïden. De frenetieke ritmiek en hyperkinetische saxofoon in de brug verraden evenwel dat Shining zijn experimenteerdrift zeker niet kwijt is. De monsterlijke groove van 'The One Inside' is gestoeld op een klassiek postpunkmetrum, maar daarnaast strooit drummer Torstein Lofthus kwistig met onstuimige drumroffels en ritmische frivoliteiten.
In 'My Dying Drive' haalt Munkeby zijn beste Mike Pattonesque vocalen boven: van sinister gefluister over krachtige uithalen tot manisch geschreeuw. 'Blackjazz Rebels' zet het festijn van snoeiharde riffs en donderende percussie probleemloos verder. De unheimische saxofoonintro van 'How Your Story Ends' is een van de schaarse rustpunten, maar veel ademruimte laat Shining verder niet.
Het ontbreken van kalmere intermezzo's maakt 'One One One' tot een bijzonder vermoeiend werkstuk. De plaat dendert gedurende bijna 37 minuten genadeloos over zijn luisteraars heen. De raggende gitaren, verpulverende ritmesectie en krijsende vocalen van afsluiter 'Paint the Sky Black' slaan iedereen definitief knock-out. Shining heeft een monolithische tour de force afgeleverd, maar het blijkt een hels muzikaal avontuur dat niet voor iedereen weggelegd is.
