De Russische pianist Evgeny Kissin staat vooral bekend voor interpretaties van Frédéric Chopin maar voor deze laatste cd bij EMI koos hij twee Russische pianoconcerti uit de vroege twintigste eeuw, Sergei Prokofievs tweede en derde concerto. Beide concerti werden kort na elkaar geschreven, tussen ruwweg 1913 en 1916 maar beide werken bewonen ook een totaal verschillende wereld. In het tweede concerto hoort men Prokofiev-de-modernist, in een werk dat geen enkel echt traag deel bezit en blijkt geeft van een sardonische, verbeten atmosfeer die waarschijnlijk te maken had met de toen recente zelfmoord van Prokofievs vriend en collega, de pianist Maximilian Schmidthoff. Het derde pianoconcerti is dan weer haast neoklassiek in zijn gestructureerde opbouw en verstaanbare dialoog tussen piano en orkest.
Hoe groot het verschil tussen de twee concerti is, wordt meteen duidelijk in Evgeny Kinnins uitvoering. Het tweede concerto is een titanenwerk, een heroïsche strijd tussen piano en orkest. Het eerste deel bevat een erg lange piano cadens die Kinnin zwaar en resonant vorm geeft. Het orkest staat hem daarin graag bij: zo transparant als het Philharmonia Orchestra in Prokofievs derde piano concerto speelt, zo machtig komt het over in het tweede, met een dominante, zware sectie koperblazers.
Er zit iets ondeugends in de manier waarop Kissin de pianopartij, die zich in het derde deel virtuoos rond het orkest windt, vorm geeft. Vladimir Ashkenazy drijft het tempo bij het Philharmonia Orchestra ook gemakkelijk op, zoals in het korte en hyperactieve tweede deel, waarboven de piano een ononderbroken reeks virtuoze, snelle noten speelt. Het valt trouwens ook op hoe prachtig Kissin zijn instrument laat resoneren: deze uitvoering wordt nergens een verbeten Prokofiev die hard van klank is maar eentje die in elk register mooi afgerond klinkt.
Prokofievs derde pianoconcerto is transparanter, meer consonant en meer melodieus. Prokofiev dacht eraan om "een tegengewicht, iets een beetje lichter" te schrijven na het tweede concerto en de klassieke opbouw, de heldere orkestratie en meer lyrische pianopartij getuigen allemaal van die opzet. Het Philharmonia Orchestra bezit uitstekende solisten, zoals het zachte begin op klarinet aantoont. Toch hangt er iets afstandelijks over deze uitvoering in het orkest, met soli in de verschillende blazers die verzorgd maar ook wat ijzig overkomen. Het is Kissin die het meeste structuur in deze muziek aanbrengt, met een scherpe aanslag en accurate fraseringen. Heel mooi en introvert is echter de langzame variatie in het 'Tema con Variazione' dat dienst doet als traag deel in dit pianoconcerto en een prachtige symbiose vormt tussen Kissins accurate maar intimistische manier van spelen en een handjevol solistische instrumenten uit het orkest.
Een cd als deze belicht twee aspecten van Prokofievs persoonlijkheid (de modernist en de classicist) aan de hand van twee chronologisch niet ver van elkaar af liggende werken. Kissin speelt een gedreven maar uiterst verzorgde Prokofiev, capabel ondersteund door het Philharmonia Orchestra.
Meer over Sergei Prokofiev
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
