Waar Amenra een rauwe reis doorheen gitaarmuren geeft, met eb en vloed aan emoties en volumeniveau, is Sembler Deah een trip doorheen de oertijd van de planeet, een wereld zonder woorden, een wereld zonder te veel afleiding en pure aandacht voor de omgeving. Waarom de vermelding van Amenra? Omdat twee leden van die illustere band ook deelnemen aan Sembler Deah, een veeleer ambientgericht project dat genadeloos naar de keel grijpt.
Echt veel qua instrumentarium valt niet te ontdekken op 'Kaessariah': heel spaarzaam herkent een luisteraar ergens gitaren of bas, maar die zijn zo stil of zo ver op de achtergrond gezet onder een laag vervormingsruis dat het geregeld onduidelijk is of die ene klank echt wel van een regulier instrument afkomstig is. Ook bijzonder sporadische donderklanken doen veeleer denken aan rituele drums of gongslagen dan echte percussie. De hoofdbrok van deze etherische reis krijgt echter vorm door gelaagde en donker gekleurde keyboardpatronen, die zeer zweverig zijn en weinig variatie kennen. Zij roepen eerder op tot een sacrale sfeer in een prehistorische tempel of grot en laten de oren ontdekken welke geluiden er schuil gaan achter het ruisen van de wind of het huilen van een eenzame wolf ver weg op een bergtop.
Indien dat allemaal behoorlijk vaag overkomt, is dat enkel omdat de muziek (nou ja, eerder de drones en soundscapes) dat soort associaties oproept. Dit is perfect luistervoer om in een donkere kamer, met de hoofdtelefoon op te ondergaan. Ondergaan is daarbij het juiste woord, want tijdens de vier tracks roept Sembler Deah zodanig veel abstracte en atmosferische beelden op dat enige stoorzenders het geheel volledig vernielen. Met 'Kaessariah' is er een rauwe en donkere wereld ontloken, eentje die een luisteraar moeilijk loslaat en die als een geniepig virus in het systeem binnendringt. Makkelijke kost is het niet, maar de belevenis is er alvast niet minder om.
