Vier jaar na de splinterbom 'Amethyst Rock Star' is de opvolger klaar. Sommige luisteraars zullen zich Saul Williams beter herinneren van zijn anthem 'Not in Our Name', hét pamflet tegen de invasie in Irak. En deze politiek bewogen en kritische houding is ook op dit (titelloze) album present. Voor feest- of platte machoteksten is bij Williams nog steeds geen plaats. Wel wordt de luisteraar een blik gegund in Williams' eigen jeugd en heden, zijn visie op oorlog, zwart zijn en de situatie van de hedendaagse hiphopcultuur (in 'Telegram' even ontluisterend als goed gemikt doorgelicht). Toch is Williams niet de man om te lopen roepen, tieren of schelden. Heel overtuigd en overtuigend en bij momenten ontwapenend emotioneel hanteert hij een heel duidelijk rapritme waar de verstaanbaarheid wel bij vaart: inhoud wordt hier niet verstopt achter verbale virtuositeit.
Saul Williams neemt op deze nieuwe cd meestal zelf plaats op de producerstoel, waar die op de vorige nog voor Rick Rubin (Beastie Boys, Publick Enemy, Red Hot Chili Peppers) was. Het resultaat is een heel gevarieerde plaat, niet in het minst omdat Williams naast rappen ook expliciet zingt. Vooral wanneer hij bij dit laatste iets hoger gaat, krijgt hij de heerlijke zwarte soul van TV on the Radio's Tunde Adebimpe, al klinken de producties nooit zo broeierig als de muziek van Adebimpe's band. Dat er desondanks toch stevig doorgetrokken kan worden, mag blijken uit de zware gitaarriff onder 'Telegram'. Met Williams' aandringend rappen, waarbij zijn ademhaling integraal deel uitmaakt van de muziek, kijkt hij de luisteraar recht in de ogen (zonder te knipperen) om die nooit meer los te laten. Ook 'Act III Scene 2' mept er niet naast met muziek die eerder elektronisch en door synthesizers gekleurd is. Dat Williams hier vocale steun krijgt van Zack de la Rocha verhoogt de adrenalinestoten nog, al zijn de la Rocha's bijdrages te kort om hem echt zijn stempel op de track te laten drukken. Iets rustiger gaat het er aan toe met de droge beat en de legere klank van 'African Student Movement' of in 'Grippo', waar de combinatie van een vaag naar drum'n' bass verwijzende beat en het halfzingen van Williams en diens dictie eerder een ragga-sfeertje creëren.
In scherp contrast met deze rechttoe rechtaan-productie staan een paar kleurrijke tracks, zoals het openende 'Talk to Strangers'. Met een langzaam opkomende piano, vrouwenkoor en strijkers vormt Williams' warme spreekstem een magische, filmische combinatie. Ook het hupsere 'Black Stacey' klinkt met piano, fluit en synthesizerorgeltje lekker fris. Bovendien verloopt de beat in het begin in een sappig swingritme, alvorens naar een klassiekere hiphopbeat over te gaan. In 'Seaweed' krijgt het spelen met kleuren zelfs psychedelische proporties. Tropische, zwoele percussieachtige klanken gaan geregeld over in een gewichtloos zwevende ruimte waar piano, pizzicato strijkers en de vervormde, warme stem van Mia Doi Todd de tijd stil zetten.
'Saul Williams' is geen inslaande mortier als 'Amethyst Rock Star', maar het blijft een cd van een artiest met een welgekomen brede en frisse kijk op het hiphopgebeuren.
Meer over Saul Williams
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
