Als Duitsland op metalvlak een constante weet af te leveren, dan moet dat in het domein van heavy metal zijn. De overgrote meerderheid van onze Teutoonse buren speelt graag muziek die bombast heeft, keyboards met overgave bezit en een zanger die meer dan eens de hogere regionen van zijn stemgebruik opzoekt. Hoewel Saidian zich op het eerste gehoor ook daadwerkelijk in die niche bevindt, mag de band toch rekenen op degelijke speltechniek en iets minder belegen nummers.
Als er één act is waar Saidian vaak aan doet denken, dan is dat het Finse Stratovarius. Saidian speelt met dezelfde themathiek, bouwt zijn nummers vaak gelijkaardig op en laat keyboards veel werk doen. Het gitaarwerk is soms flashy, maar niet even vingervlug als dat van Timo Tolkki, de snarenplukker die het gros van Stratovarius' songs voorzag van gitaar. De zang van Markus 'Engel' Engelfried is alweer zo'n geval waar een mens van houdt of verafschuwt, want hij zingt zoals de meeste Duitse metalzangers: met een accent en behoorlijk hoog. Goed, er zijn genoeg mensen die houden van deze aanpak en Saidian is zeker en vast niet de meest beroerde band die rondloopt. De heren redden zich best tussen genregenoten, maar echt boven de grijze middenmoot uitstijgen zit er voorlopig niet in. Daarvoor zijn de composities nog veel te doorsnee en bevat het geheel iets te weinig echt memorabele hooks of zanglijnen. Dat is vooral jammer voor de band zelf, want daardoor zijn ze een van de velen en niet echt een aanrader. Wederom: op speltechniek en songschrijven valt weinig aan te merken, maar het is iets te voorspelbaar en iets te braaf.
Wie nu daadwerkelijk verslingerd is aan alles wat de traditionele Duitse heavy metal maakt, zal zich hier waarschijnlijk geen buil aan vallen. Maar voor het gros van de metalminnende medemensen is Saidian helaas een van de velen en te weinig opvallend om brokken te maken.
Meer over Saidian
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
