'Time of The Doves', de jongste cd van saxofonist en accordeonist Rony Verbiest, is niet voor het eerst een muzikaal gevolg van een theatraal treffen tussen actrice Antje De Boeck en Verbiest zelf. Eerder liet het duo zich opmerken door bijvoorbeeld de planken te delen met pianist Jef Neve in een project getiteld 'Tom Waits Until Spring': bedoeld als een sympathieke ode aan diens muziek, maar inhoudelijk weinig memorabel. Inmiddels breidden De Boeck en Verbiest een vervolg aan dat verhaal via de voorstelling 'Colometa (La Plaça del Diamant)', waarvoor Verbiest de muziek schreef. Hij liet zich, onder impuls van de tekst van Merce Rodoreda, leiden door Spaanse invloeden allerhande, hetgeen sterk doorschemert in de zwoele, zweterige sfeer van de plaat. Piazzolla en zijn tango zijn nooit veraf en het lijkt er helaas op dat de inspiratiebronnen daar meteen ophouden te bestaan. 'Time of The Doves' is immers een zeer consistente plaat die een karakteristiek geluid en een bepaalde sfeer uitdraagt, die over de plaat heen spijtig genoeg nooit echt evolueert.
Het meest spannende album van Verbiest is 'Time of The Doves' dan ook in geen geval. Funky uitstapjes waarin gitarist Hans Van Oost een aardig repetitief motief neerlegt waarover drummer Luc Vanden Bosch een hapklaar ritme legt, hebben een aangenaam effect, maar zijn op de keper beschouwd al te eenvoudig. Zo heeft een nummer als 'Tango 1' te weinig om het lijf om te kunnen overtuigen. Elders op de plaat bewijzen de vier musici, met Mario Vermandel die als bassist het kwartet vervolledigt, wel degelijk dat ze de knepen van het vak kennen. Alleen improviseren ze te vaak laid back en dagen de muzikanten elkaar kortom zelden uit. Inderdaad lijkt het alsof 'Time of the Doves' tot stand is gekomen als begeleidingsmuziek bij een bepaald intellectueel-theatraal gegeven, waarbij de muziek alleen tot doel heeft een zekere gevoelsmatige wolk te creëren waarin de toehoorder kan rondzweven tijdens het nuttigen van andere, meer essentiële prikkels.
Rony Verbiest heeft zichzelf dus niet kunnen overtreffen. Zo laat de ritmesectie te weinig van zich horen en breekt ook Hans Van Oost zelden los uit zijn constant-melancholische stemming. Alleen Verbiest zelf, die met zeer geïnspireerde, lyrische lijnen naar de luisteraar stapt, kan op die manier ontroeren. 'Time of The Doves' is dan ook een album zonder een enkele lelijke noot, maar ze belichaamt tevens een gebrek aan energie en goesting voor het overstijgen van de clichés. Niet voor avonturiers, kortom.
