Het verbinden van de termen "accordeon" en "musette" roept in het hoofd van de gemiddelde Belg zelden een fris, sprankelend en gevarieerd beeld op. Toch is dat op 'Caro Hum' het geval. Door deze cd van Rony Verbiest in huis te halen kunnen de twijfelaars en ongelovigen alsnog overtuigd worden. Op 'Caro Hum' is te horen wat bestempeld wordt als een kruisbestuiving tussen westerse muziek en die van andere culturen. Een succesvolle oogst is het resultaat.
Het adjectief gevarieerd is reeds gevallen en dat is meteen de sterkte van 'Caro Hum': melancholie, opgewektheid, speelsheid, verleiding, ... het is slechts een greep uit het rijke palet aan gevoelens dat Rony Verbiest weet op te wekken. De cd is echter geen mengelmoesje van willekeurig gekozen leuke deuntjes. Doorheen de hele cd heerst een ondertoon van melancholie en ingetogenheid. Dit begint al bij de opener 'Airport'. Een jazzcombo, versterkt met een cello, levert het harmonische decor waarin de accordeon van Verbiest zijn gedragen thema mag ontplooien. Met een intiem spel tussen afwisselend fluit, piano en accordeon ontplooit dit nummer zich tot een gevleugelde start van deze plaat. Ook het volgende nummer, 'Allez Pol', dobbert rond in een mijmerend sausje dat de luisteraar meteen meesleept. Nog zo een nummer zou teveel van het goede zijn en daar wordt dan ook perfect op geanticipeerd met 'Bistrot Musette': zoals de titel het al verraadt, een musette pur sang met een virtuoze en speelse melodie op de accordeon die het hele nummer lang het woord houdt. Dan is het nu tijd voor de zogenaamde kruisbestuiving. Voor 'Besame Mucho' en 'Folk Dance' is duidelijk inspiratie gevonden in respectievelijk de Argentijnse tango en Keltische volksdansen. In twee nummers tijd weet Verbiest de droevige blikken weg te toveren en met een energiek alternatief de spanning te verhogen. Ontspanning wordt dan op haar beurt gevonden in 'Que Reste-t-il de Nos Amours' waarin chansonnier Johan Verminnen weer even een weemoedige noot weet te plaatsen. Opnieuw niet voor lang, want titelnummer 'Caro Hum' buigt de aandacht weer naar de wereldmuziekinvloeden van Verbiest. Op dit afwisselend pad wordt nog tot op het einde voortgegaan. Vreemde eend in bijt is nog 'Bossa Boa', een bossa nova die een fijne frisse toets toevoegt aan het geheel.
Caro Hum is geen beschutte werkplaats vol eindeloos geëxperimenteer, geween of geknoei, maar het liefdeskind van iemand die verknocht is aan het accordeon en aan muziek in al haar verscheidenheid. De manier waarop dit verhaal gebracht wordt kan niet anders dan de luisteraar uitnodigen er met volle teugen van te genieten. Het gaat erin als zoete koek en smaakt naar meer.
Meer over Rony Verbiest
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
