De Zuid-Afrikaan Sean Bergin staat dankzij medewerkingen aan albums van onder andere het ICP Orchestra en Louis Moholo vooral bekend als een creatieve, avontuurlijke saxofonist. Maar wat hij aan de zijde van zijn Braziliaanse compagnon Rogério Bicudo laat horen is van een heel andere orde. In 2008 bracht dit in Amsterdam residerende duo al een album uit getiteld 'Tale of Three Cities', waarop invloeden van drie continenten (Zuid-Amerika, Afrika en Europa) mooi werden samengesmeed. Met het overgebleven materiaal van dit project maakten de twee meteen een opvolger getiteld 'Mixing It', waarop de sentimentele kant van dit duo volop mag schitteren.
Net zoals hun vorige album dringt ook 'Mixing It' zich nooit op aan de luisteraar. Nog vooraleer de eerste noot weerklinkt is een duidelijke low profile-aanpak te onderkennen dankzij een sobere hoes en omkadering. Bij saxofonist Sean Bergin en gitarist Rogério Bicudo telt enkel de muziek en het plezier dat daar logischerwijs uit voortvloeit. De twee kiezen dan ook voor een loepzuivere, maar kwetsbare aanpak van het gespeelde materiaal. Zowel eigen composities als stukken van Antonio Carlos Jobim en Abdullah Ibrahim krijgen dezelfde, naakte behandeling zonder enige vorm van bluf of verfraaiing maar met een flinke dosis oprechtheid. Weinig andere duo's zullen er in slagen om een enigszins simpel stuk als 'Sonnet 119', met zijn sobere gitaarbegeleiding en lichtzinnige melodie, zo mooi te herleiden tot zijn essentie. Op de titeltrack worden Afrikaanse elementen (ritmisch gitaarspel en expressief vocaal werk) gevolgd door een bekend Braziliaans thema. Het respect voor de eigenheid van beide invloeden is opvallend want hoewel ze in dezelfde compositie zijn verwerkt, worden ze nooit gedegradeerd tot zoiets als een kunstmatige versmelting.
Er is een duidelijk overwicht van Braziliaanse invloeden op het album, gaande van sentimentele composities van Jobim, het gitaarspel van Bicudo en vooral heel veel choro ('Ingênuo'). Solistisch weet Sean Bergin veel indruk te maken, met name in het vrolijke 'Bombella', waar hij niet alleen zijn fijnzinnigheid demonstreert, maar bovendien ook toont dat hij niet moet onderdoen voor het gros van de saxofonisten wanneer er een versnelling hoger wordt geschakeld. Zijn zangkunsten staan evenwel niet op hetzelfde niveau, zoals zijn wisselvallige prestatie in 'Waters of March' aantoont. Met een ietwat onvaste en niet bepaald mooie stem weet hij tijdens deze vier minuten slechts zelden te boeien. In tegenstelling tot zijn Zuid-Afrikaanse collega, weet Bicudo zich op het vocale vlak wel te onderscheiden in het roerende 'Favela', dat met zijn warme en soms wanhopige intimiteit recht op het hart mikt.
Uiteindelijk is dit een mooi voorbeeld van een pretentieloze jazzplaat die bovendien bol staat van positieve geluiden en eerlijke muziek. Rogério Bicudo en Sean Bergin vertoeven duidelijk graag in elkaars gezelschap en met 'Mixing It' laten ze ons daar even van meegenieten.
Meer over Rogério Bicudo, Sean Bergin
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
