Robert Schumann was geen componist die zich gemakkelijk liet vastpinnen op bestaande vormen en structuren. Hij voelde zich dan ook eerder thuis in de muzikale fantasie, rapsodisch van vorm, en schreef drie zulke fantasieën voor piano en orkest. Bij de eerste voegde hij later een traag deel en een finale toe om tot de klassieke vorm van het bekende pianoconcerto in a mineur te komen. De twee andere fantasieën, in G majeur en d mineur zijn veel minder bekend. Christian Zacharias voert deze drie werken uit, als dirigent en solist, begeleid door het Orchestre de Chambre de Lausanne.
Over de hele cd kiest Zacharias voor veelal constante tempi die de continuïteit van de muziek benadrukken. Zo voorkomt hij dat het eerste deel van het pianoconcerto ten prooi valt aan een al te grote vrijheid in het tempo, met vertragingen op lyrische passages. De drieledige structuur van dit deel, waarin enkel de lyrische middensectie in een verschillende maatsoort trager klinkt, wordt zo snel duidelijk. Hoewel Zacharias een erg mooie en intieme 'piano' kan voortbrengen, verliest hij zich niet in al te stille of langzame meditatieve passages. Het trage deel van het concerto bezit dan ook een vlot, gracieus karakter. Echt overweldigend luid wordt Zacharias' pianospel nooit, zeker niet als je deze opname van het concerto vergelijkt met bijvoorbeeld die van Leif Ove Andsnes bij EMI (7243 5 57486 2 1). De glorieuze toonaard van A majeur, die Andsnes zo magistraal laat weerklinken aan het begin van de finale, moet hier een klein stapje terug nemen. Christian Zacharias' spel bezit echter zo ook meer dan genoeg charme en verliest zelden zijn transparantie. Het orkest schrikt echter niet terug van een luide forte, stevig ondersteund door het koper. Zo klinken de uitbarstingen van vreugde in het pianoconcerto erg strijdvaardig, net als de tragische toon van het 'allegro' uit het concertino op.92. Het Orchestre de Chambre de Lausanne maakt veel sfeer in de begeleiding, met een dromerige hobosolo, of met hoornsignalen die van mijlenver lijken te komen in het op.92 . Het valt ook op hoe trouw de fraseringen van het orkest op die van de piano geënt zijn. Alleen jammer dat de trompetten in de laatste maten van het opmerkelijk tedere en zachtaardige concertino op.134 nogal rechtuit spelen, met weinig gevoeligheid.
Deze opname klinkt jeugdig genoeg, maar verliest Schumanns lyriek en dramatiek niet helemaal uit het oog. Hiermee bereikt Christian Zacharias een goede balans tussen een uiterlijk heel overzichtelijke en vrij transparante, maar innerlijk bewogen interpretatie.
Meer over Robert Schumann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
