Robert Glasper plaatst zich volgens Blue Note met zijn debuutalbum 'Canvas' in de nieuwe lichting jazzpianisten, aangevoerd door Jason Moran en Jacky Terrason, die de sporen van de hiphop waarmee ze opgroeiden in hun muziek meedragen. In het verleden werkte hij samen met oldskool hiphopartiesten als A Tribe Called Quest, Mos Def en Bilal en daar zou zijn muziek volgens Blue Note de sporen van dragen. Op 'Canvas' zijn er, op de gastvocalen van Bilal na, geen hiphopbeats, samples, raps, flows te horen. Glasper blijkt bijzonder diep geworteld te zitten in de rijke traditie van jazzpianisten zoals Bud Powell, McCoy Tyner, Bill Evans en Herbie Hancock. Zijn spel is zowel lyrisch als ritmisch bijzonder sterk. Compositorisch wordt er nogal vrij omgesprongen met de structuur.
Opener 'Rise and Shine' getuigt meteen van Glaspers fenomenale techniek en expressieve kracht. Het trio trilt ook van spelplezier en speelt bijzonder strak en energiek samen. Glasper rolt de ene virtuoze frase na de andere uit zijn mouw. Hij laat zijn vingers over de toetsen dansen met een enorme snelheid zonder de lyriek en de melodie uit het oog te verliezen. Bassist Vincente Archer, maar vooral drummer Damion Reid beuken krachtig en met zin voor avontuur door het stuk met een nogal vrije structuur.
'Canvas' is een meer ingetogen compositie waar Glasper & Co. bezoek krijgen van de warme klanken van tenorsaxofonist Marc Turner. Het sobere, herfstige thema wordt ingezet door de piano en krijgt voldoende ruimte om open te bloeien. Een stijgend motiefje krult een staartje aan de melodie. De pianosolo rolt subtiel door het akkoordenschema. Met een gevoelig gebruik van de pedaal kleurt Glasper zijn heldere, zuivere patroontjes bij. Ook laat hij veel ademruimte in zijn uiterst melodische solo; hij speelt zelden ellenlange frases. Een knappe coda waar wel veel vingervlugheid wordt ten toon gespreid, leidt de groep weer naar het thema. Na een saxsolo is het de beurt aan de drum. Reid roffelt een donker kleurenpalet bijeen op zijn lage toms met hier en daar een scherp tegenritme er tussen. Piano en bas begeleiden de drums op een bijzonder drukke manier: de piano hammert de zachte akkoorden met overmatig pedaalgebruik en ook bassist Archer kan niet genoeg noten spelen. Het nummer duurt echter te lang (om en bij de tien minuten) om te blijven boeien. Niet elke solo is interessant genoeg om de kale hoofdmelodie te blijven dragen.
'Chant' begint met een etnisch ritme dat licht opzwepend is. Glasper brengt een meditatieve partij in. Victor Archer maakt de donkere mineursfeer compleet met diepe, gestreken basnoten. Het hoofdmelodietje is echter nogal braaf, eenvoudig en heeft een hoog Kerstkoorgehalte. Bilal neuriet met een zachte, omfloerste stem mee. Dan valt ineens een zingende, vibrerende elektronische klank in. Glasper beantwoordt de (zang)melodie op rhodes.
'Riot' is weer een feller nummer. Met een snel, hoekig thema op de rhodes, sax en bas geeft het even de impressie een even vinnig te worden als de opener 'Rise and Shine'. Glasper legt echter al snel lange, zinderende akkoorden neer die de up-tempo adhd-swing tegenspreken. Turner geeft een intelligente, verdiendstelijke solo. Voor de pianosolo schakelt hij voor het eerst over naar een gezapige swing met lome walking bass. Glaspers solo gaat van virtuoze; lange zinnen die hij ondersteunt met zijn linkerhand naar korte, tweestemmige licks die hij ritmisch net iets anders herhaalt naar twee akkoorden die elkaar in een snel reggae-ritme afwisselen.
'Canvas' is een cd waar enkele knappe composities op staan. Met een gemiddelde duur van zeven minuten bevatten de meesten echter iets te weinig melodische inhoud om zo lang overeind te blijven. Glasper is echter een virtuoos pianist en zijn solo's bulken van de frisse ideeën die deze plaat toch een extra dimensie geven. 'Canvas' doet alvast hoopvol vooruitblikken.
Meer over Robert Glasper
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
