In Duitsland leeft nog steeds een soort van Wagner-cultus. Die is misschien niet zo sterk meer als aan het begin van de 20ste eeuw toen Richard Wagner vereerd werd als een soort van nationale held maar Duitsers hebben nog steeds een eigen karakteristieke manier van Wagner te zingen die weinig buitenlanders hen nadoen. Deze cd, met slotscènes en duetten uit 'Tannhäuser', 'Lohengrin' en 'Die Walküre' met sopraan Petra Maria Schnitzer en tenor Peter Seiffert (man en vrouw in het echte leven trouwens) is daar een treffende illustratie van. De hele opname klinkt vet en afgerond, in de beste romantische Wagner-traditie, met een orkest dat speelt breed maar suikerzoet speelt. De zangers blijven echter goed verstaanbaar en hoeven daarvoor hun machtige stemmen niet speciaal in te tomen want ook in de luidste passages blijft de tekst van deze scènes relatief gemakkelijk te verstaan. Dat is al een prestatie op zich want voor vele zangers is het bereiken van het nodige klankvolume en uithoudingsvermogen om doorheen een Wagner-opera te komen al opgave genoeg. Zowel Petra Maria Schnitzer als Peter Seiffert rekenen op de kracht van hun stem en houden hoge noten of dramatische momenten graag lang en luid aan. Seiffert klinkt egaal in zowel hoogte als laagte en trekt Wagners lange melodielijnen schijnbaar moeiteloos door. Keerzijde is dat deze cd weinig variatie biedt: het is het gemakkelijkst aan de leitmotieven in de begeleiding dat de luisteraar kan uitmaken uit welke opera de fragmenten hier komen. Zachte, intieme momenten zijn zeldzaam maar eentje ervan komt uit 'Die Walküre' in het duet O Süsseste Wonne, seligstes Weib' waar vooral Schnitzer een welkome zachte stemkleur laat horen.
Wagner orkestreerde dankbaar voor zijn orkestmuzikanten en deze aria's bevatten talloze mooie instrumentale momenten, een duo tussen klarinet en sopraan bij Tannhäuser bijvoorbeeld of het 'Walhalla-motief' uit 'Die Walkure' in de hoorns. Toch speelt het orkest een wat ondergeschikte rol en treedt het nooit zo sterk naar voren als de zangers – misschien niet verwonderlijk in een cd met een dergelijk solistische opzet. De muzikanten van het Münchner Rundfunkorchester begeleiden echter erg capabel en volgen elke nuance in de tekst en de zang op de voet.
Het is gemakkelijk om Wagner karikaturaal te doen klinken en vaak gebeurt dat ongewild vanwege de zware zangtechnische eisen die Wagner aan zijn solisten stelt. De twee zangers op deze plaat vermijden die valstrik – net... Dit is dus een indrukwekkende en verzorgde opname maar hij overtuigt moeilijk. Voor wie meer contrast wil, is er bijvoorbeeld een prachtige Ring-cyclus met het Nederlands Philharmonisch Orkest en de Nederlandse Opera en dirigent Hartmut Haenchen die toch veel transparanter, contrastvoller en over het algemeen lichter verteerbaar klinkt (het blijft nochtans dezelfde muziek). Maar goed, ieder het zijne en wie een zwaardere, meer diepgravende Wagner zoekt, vindt beslist zijn gading met deze cd.
Meer over Richard Wagner
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
